Voorpagina Politiek

Laten we zweven

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Als we, met het zicht op de verkiezingen van 22 november, kijken wat er voor moslims in Nederland aan keuzemogelijkheden zijn, kunnen we eigenlijk niet anders dan teleurgesteld zijn.

Het schijnt, dat er nog steeds grote groepen onder de moslims zijn, met name uit de wat oudere eerste generatie die vanuit een soort traditie op de PvdA stemmen. Het kan zijn dat het hen ontgaan is dat de PvdA allang niet meer de partij is van destijds Joop den Uyl. Tegenwoordig heeft deze partij weinig ‘linkse’ kenmerken meer, en is het onduidelijk of de PvdA nog werkelijk ‘opkomt voor de arbeiders en de minima’.

Ook hoor ik wel eens, dat moslims soms de neiging hebben ook als een soort traditie op het CDA te stemmen. Misschien heeft dit te maken met de veronderstelling dat de waarden en normen van het Christendom, die sterk overeenkomen met die van de Islam, op deze manier een kans maken gewaarborgd te worden.

Op het CDA stemmen als moslim, is mijns inziens uiterst onverstandig. Niet alleen doet deze partij er alles aan om de bekende zionistische ‘Christenen voor Israel’ voor zich te winnen, getuige de grote CDA-advertentie in het blad “Israël Actueel” van oktober 2006. Ook is het een illusie te veronderstellen dat de conservatieve inslag van deze partij de moslims, op wat voor wijze dan ook, ten goede zou kunnen komen. ‘Conservatief’ is niet meer wat het geweest is: we leven in de tijd van het neo- conservativisme, en dat is alles behalve fris.

Ongetwijfeld zijn er onder de moslims zelfs verdwaalde VVD-stemmers, al is de kans dat deze, door de Hirsi Ali en Verdonk –periode heen, aan hun stemgedrag hebben kunnen vasthouden, behoorlijk klein. Als moslim op de VVD stemmen is hetzelfde als een stem tegen jezelf uitbrengen, dus ik vermoed dat dit fenomeen zo zeldzaam is, dat het geen verdere aandacht behoeft.

De wat jongere, politiek bewustere moslim zoekt zijn heil vaak bij partijen als Groen Links en de Socialistische Partij. Sommigen, met name die wat conservatiever ingesteld zijn, worden hierbij soms wat afgeschrikt door enkele wat progressieve programmapunten. De intelligente pragmaticus snapt echter, dat het rechtse deel van het spectrum in ieder geval niet van plan is, op wat voor manier dan ook, belangen van moslims te verdedigen of the behartigen, en komt zo automatisch bij links uit.

Wie echter denkt, dat de SP en GroenLinks nog steeds van plan zijn om, zoals eerder steeds wel het geval was, duidelijke standpunten in te nemen ten aanzien van de politiek van oorlogsmisdaden van Bush en Olmert tegen landen in de Islamitische wereld, kan het inmiddels ook vergeten. Bestudeer de partijprogramma’s maar – voor de komende verkiezingsronde zijn deze zaken kennelijk als vrijwel irrelevant beoordeeld. Links heeft een beweging naar rechts gemaakt.

We hebben het de laatste jaren zwaar te verduren gehad in de algemene beeldvorming, media en uitspraken van politici. Bovendien is, op wereldniveau, het Amerikaanse neo-conservatieve bolwerk onder Bush, hard bezig geweest een “Clash of Civilizations” aan te zwengelen, en zijn ook de toekomstplannen op dit gebied, op zijn zachtst gezegd, dreigend. Tot nu toe behoort Nederland in ieder geval tot de meest getrouwen, in de “Coalition of the Willing”.

Nadat we eerst het focus van autochtone negatieve aandacht zijn geweest, jaar in jaar uit, krant in krant uit, talkshow in talkshow uit, is onze ‘issue’ plotseling niet meer electoraal interessant. Worden er dan nu positieve geluiden gehoord? Keep dreaming! We zijn voor deze verkiezingen gebombardeerd tot irrelevant.

Twee zaken, die ons als moslims in Nederland nauw aan het hart gaan, ontbreken in mindere of meerdere mate in de politieke rijsttafel die ons voor 22 november wordt voorgeschoteld. Het ene is dat inmiddels bijna onverteerbare woord ‘integratie’, of beter gezegd, onze rechten als minderheden in Nederland, en alles wat daarmee te maken heeft. Het andere is de houding ten opzichte van de grootmachten, die alles op alles zetten om het de moslims niet makkelijk te maken, met name de Verenigde Staten.

We kunnen volgens mij twee dingen doen: of we gaan, voor het 22 november is, op de een of andere manier ‘lawaai’ maken (schrijvend, sprekend, debatterend), zodat de partijen gealarmeerd worden om zich in te spannen voor de ongeveer 6 of 7 zetels die wij met z’n allen waard kunnen zijn.

Dat betekent niet dat we genoegen moeten nemen met mooipraterij in campagnes: alleen wat in een partijprogramma wordt opgenomen heeft enige werkelijke waarde. Zo kan een partij, die sterke punten in het definitieve programma opneemt, alsnog beloond worden met de ‘moslimstem’.

Of we besluiten allemaal de verkiezingen van dit jaar te boycotten, als signaal dat, als wat wij willen toch niet meetelt, het voor ons weinig uitmaakt, welke van de politieke partijen de opdrachten van Bush hier in Nederland tot uitvoer gaat brengen. Bovendien: hoe ligt het moreel, om een stem uit te brengen op een partij die een beleid aan het ondersteunen is dat nadelig is voor de moslims, of verzuimt zich ertegen te spreken?

Kunnen we in ieder geval afspreken, dat we niets zullen doen, dat de kans vergroot, dat Balkenende – of een andere B, het is kennelijk geen goede voorletter voor een staatsman!- weer in het zadel komt ? ‘Géén B – als premier!’ Dan hebben we tenminste op één punt één lijn getrokken. Tot 22 november hoop ik in ieder geval dat de lucht vol hangt met zwevende en mondige moslimkiezers..


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van