Ramadan, day eleven!

Mijn Nederlandse buurvrouw van 3 hoog was al enige tijd ziek. Haar gezondheid ging met de jaren steeds meer achteruit. Elke keer vroeg ik naar haar, bij iedereen die ik die trap maar op zag gaan richting 3 hoog. Soms kreeg ik te horen dat haar leven aan een zijden draadje hing en ze opgenomen was in het ziekenhuis. Later kreeg ik dan weer te horen dat het wat beter met haar ging en ze inmiddels alweer thuis lag. Tig keren heb ik gevraagd in welk ziekenhuis ze dit keer in was belandt met de bedoeling haar een bloemetje te brengen. En wanneer ik het nieuws kreeg dat ze thuis lag, nam ik mij altijd voor haar één deze dagen op te gaan zoeken, gezien het maar 2 trappen lopen is. Het is maar een kleine moeite! Spijtig genoeg kwam er altijd wat tussen en kwam ik er maar niet aan toe.

Het helpen, steunen, stimuleren, inspireren, oppeppen, opvrolijken, prikkelen, bemiddelen, tegemoetkomen en drijven van mijn medemens staat bij mij hoog in het vaandel.

Just call my name, and I’ll be there. (Moet je wel hard roepen soms!) Het is een eigenschap die me altijd al eigen was maar nog meer is ontwikkeld naar aanleiding van mijn ontdekking van de schoonheden van de Islam. Wanneer iemand mij hierin wilde dwarsbomen kon ik het altijd vanuit mijn godsdienst uitleggen. In mijn post “Ramadan, day seven” legde ik zeer kort hoe ik mijn weg naar de islam had gevonden zoals ik die vandaag de dag beleef. Ik ervaar die periode als een soort van verlichting en draag mijn hoofddoek dan ook om dat moment in mijn leven te symboliseren. Een soort van campagne van iemand die de Waarheid heeft gevonden en de hoofddoek dient daarbij als een soort van billboard aan hen die de Boodschap nog niet hebben doorgekregen. Naast het dragen van mijn hoofddoek ben ik ook in andere opzichten veranderd.

Zo heb ik het mij dus eigen gemaakt meer mijn medemens te helpen. Menslievendheid staat bij mij voorop en daar waar ik iemand kan helpen of van dienst kan zijn probeer ik altijd bij te springen. Het valt mij daarbij wel op dat je in de meeste gevallen meer moet geven dan je terug kunt verwachten. En het werd mij ineens ook erg duidelijk hoe egoïstisch mensen wel niet kunnen zijn. Welkom in de harde wereld, Eighty! Zo word ik meerdere malen bewust ontmoedigd (ook door medemoslims, wat ik zo frappant vind) mijn hulp te verlenen onder het mom mij in bescherming te nemen. Ik zou naïef zijn, gebruikt worden, té veel van mijn tijd of geld aan mensen spenderen in plaats van aan mijzelf en nog meer slappe koek wat mij hiervan zou moeten weerhouden. Misschien hebben ze in sommige gevallen wel gelijk, maar mijn rug keren naar iemand die om hulp vraagt (op wat voor manier dan ook) kan ik niet over mijn hart halen.

Het moeilijkste is in sommige gevallen het bieden van emotionele steun. Ik heb er maar al te veel moeite mee om bij een gezin langs te gaan bij condoleances. Meestal weet ik de juiste woorden niet te vinden. Ik houd het dan bij een dikke warme knuffel. Waarbij ik me ook ongemakkelijk bij ga voelen is wanneer je dan weer weg wil. Vooral in de Marokkaanse cultuur is dat zo moeilijk. Ze hebben altijd nog wel een kopje koffie, glaasje thee, glas frisdrank, melk of zelfs hele maaltijden in de aanbiedingen waarbij ze er echt opstaan dat je ingaat op hun goed bedoelde aanbod. Het heeft dan geen zin om met smoesjes aan te komen om te ontvluchten, je kwam immers alleen maar om je respect te tonen, they won’t take no fore an answer.

Bij ziekte is dit ongeveer hetzelfde. Gaat het iemand aan die je goed kent en dicht bij je hart ligt, dan is er natuurlijk geen enkel probleem. Die stalk ik het liefst en verwen ik graag tot het uiterste. Maar bij vage kennissen die ik nauwelijks van naam ken en eigenlijk alleen van gezicht, is het wat moeilijker. Vooral met de verschillende culturen. Wat neem je nou voor zo iemand mee? Uit Marokkaanse traditie neem je soms hele kilo’s aan brokken suiker mee, al is het een diabeticipatiënt. De achterliggende gedachte is dat de familie het kan serveren in de thee gezien de horde visite die zij op hun dak krijgen. In ons gezin is deze traditie allang verloren gegaan, wij zijn nu ook van de bloemetjes, sapjes en fruitmanden.

Die bovenbuurvrouw wou ik dus ook eens verrassen. Arme vrouw was altijd de enige in mijn zwarte straat die elk jaar nog trouw een kerstkaartje stuurde. Ik wou haar mijn waardering graag tonen. Ook mijn moeder had dit voornemen, soms vroeg ze zelfs in het buitenland op vakantie naar hoe het gesteld was met de buurvrouw. Soms kwam het ervan dat we de eerste stap hadden gezet, een bloemetje kopen! Nu alleen nog die trappen op! Maar zelfs dan wilde het lot niet dat het ervan kwam, en lag het boeketje bij ons thuis te verwelken.

Vandaag toen ik thuis kwam kreeg ik het slechte nieuws van mijn moeder te horen. De buurvrouw was afgelopen week helaas overleden en haar man (wiens gezondheid ook niet best is) is opgenomen in een verzorgingstehuis. De moeite om die 2 trappen naar boven te lopen lijkt nu alleen nog kleiner. En het zijn nou meestal juist die hele kleine dingen die we alsmaar maar makkelijk denken te kunnen verschuiven, uitstellen, afstellen.. en soms.. soms kan je het niet eens meer goedmaken. Met dit besef kon ik niets meer door mijn strot krijgen en heb ik zeer slecht geslapen.

Salaam en dikke groeten,

Eighty!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Eighty

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van