Bijgeloof. Ik weet dat het niet samen kan gaan met de islam, maar soms betrap ik mezelf op mijn eigen rare rituelen en vreemde hersenkronkels die mij vertellen iets voor waar aan te nemen. Ergens weet ik dat die kronkels het mis hebben, maar het is anders wel heel erg toevallig allemaal. Een voorbeeld:
Op werk moest ik iets vragen aan een collega tegenover mij die diep in een telefonisch gesprek zat. Wachtend tot hij klaar was met zijn gesprek keek ik een beetje verveeld om mij heen. Ik bestudeerde de objecten op en rond mijn bureau alsof ik ze nooit eerder had gezien. Ik staarde terug naar de oranje Wuppie, tijdens het WK gekregen van mijn Nederlandse ex-collega. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik eraan dacht hoe heerlijk cynisch hij altijd was en zo ook over de Wuppie-actie van AH. "Je mag hem wel hebben, Eighty!" zei hij en gaf de Wuppie vanuit zijn werkplek tot aan de mijne een harde schop alsof het een voetbal was. Sindsdien kijkt de Wuppie mij een beetje scheel aan vanop mijn beeldscherm.
Ik onderzocht mijn werkplek verder en zag de koffiemok staan die ik van onze ex-directeur had gekregen. Het was het eerste (tevens laatste) kado van de Grote Baas aan alle medewerkers. Ik zie hem nog helemaal voor mij hoe hij trots op kantoor alle mokken uitdeelde en erbij vertelde dat onze naam erop gedrukt stonden. Zo heeft iedereen zijn eigen mok en kunnen ze niet bij verwarring bij een andere collega terecht komen. Ik geef toe, het systeem werkt nog steeds bij ons, de baas niet meer.
Naast mijn Eighty-mok staat het nep bloemetje wat ik van mijn andere ex-collega heb gehad. Ze had er 2 van haar moeder gehad, maar gezien ik zo enthousiast was over de plastic bloemen gunde ze mij er eentje voor op mijn bureau. Inmiddels is zij sinds de zomer weg bij ons, maar haar bloemetje staat nog steeds vrolijk op mijn bureau.
Van het meisje van het secretariaat kreeg ik een pakje kaugom uit Dubai. Ik vond het een leuk pakje vanwege de Arabische letters op de verpakking. De smaak was niet te trekken maar het pakje ligt er wel nog, naast de zoetjes die ik ook van haar had gekregen, omdat ik te veel suiker gebruik in mijn koffie verkeerd (altijd leuk die kleine hintjes). Ik heb besloten dat ik zoetjes maar een chemisch smaakje vind hebben, zij heeft besloten de organisatie te verlaten.
Tussen mijn mok en het plantje in zit een vrolijk pluche mini-elandje uit Canada, gekregen van een collega die wegens ziekte al een tijd afwezig is. Verder heb ik geen leuke kadootjes of kleinigheidjes van collega’s liggen of hangen. Maarre… ligt het nou aan mij, of zien jullie het ook? Het lijkt wel alsof het ‘byebye office’ betekent zodra je mij als vriendelijke collega iets geeft. I’m jinxed, I tell ya!!
Zo vier ik trouwens sinds mijn 18de ook geen verjaardagen meer, om een soort gelijke reden. Men denkt altijd dat ik het niet vier vanwege een islamitische standpunt, maar dat is niet zo. Zodra ik aandacht schenk aan iemand op zijn verjaardag of vice versa raak ik die persoon kwijt. It’s a fact, de mensen waar ik nu nog mee bevriend ben en regelmatig spreek, zijn de mensen wiens verjaardag ik niet heb gevierd en dat wil ik zo houden. De mensen wiens verjaardag ik wel gevierd heb, daarbij vervagen de contacten. Daarom geldt bij mij de regel, dat ik niet eens meer vertel wanneer ik jarig ben! Bijgeloof of niet!
Inmiddels was mijn collega klaar met zijn gesprek. "Hey Nas," zei ik "doe jezelf een plezier en doe mij nooit iets cadeau!"
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
3 Reacties op "Ramadan, day seventeen!"
Hele rataplan op je bureau dus :s (heb ik ook altijd hoor ;) ).
Het wordt trouwens op den duur wel vervelend inderdaad, wanneer er plotseling veel collega’s vertrekken op je werk. Sfeer verandert heel snel…
Damn, dan moet ik jou ff gauw die cd-rom teruggeven.
:)
suggestie: misschien werk je gewoon op een kantoor met grote omloopsnelheid / in een discipline waar men veel aan jobhopping doet? ;-)