Voorpagina Gastarbeiders

Bos is nooit boos

Mohammed Benzakour is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Afgelopen donderdagmiddag zette ik de laatste puntjes op de i (voor mijn voordracht ‘BOS IS NOOIT BOOS’; een discussie met Wouter Bos in Rotterdam) toen de telefoon ging. Netwerk. Of ik een reactie wilde geven op Rita Verdonk die op radio had gezegd dat ze haar boerenbest ging doen om imam Fawaz het land uit te zetten. (lang geleden, rond Submission, had deze muzelman Allah gesmeekt om Hirsi Magan en Van Gogh door een bliksemschicht te laten treffen. Mohammed B., een ongeduldig typetje, vond de bliksem te lang op zich laten wachten. Maar Justitiefraudeur Hirsi Magan, zij kwekt en huppelt nog vrijelijk rond onder de naakte hemel)

Ik vroeg Netwerk of het soms verkiezingstijd was? Ja, beaamde de redacteur. Toen verklaarde ik dat dit vertrouwende PR-kunstje de islam veel winst oplevert. Waarom? Wel, zeg mij wanneer in de geschiedenis werden moskeegebeden gericht tot Allah serieus werden genomen door atheïstische bewindvoerders?

Want bange Verdonk dacht natuurlijk: stel nou dat die Allah écht bestaat én stel dat Hij op goede voet staat met Fawaz én dat Hij inderdaad te porren is voor een flitsend vriendenklusje.. Tja, een minister moet nu eenmaal anticiperen en daadkracht tonen, dat hoort  bij het takenpakket. Maar helaas vergat Rita één ding: bij Allah is alles mogelijk; ook vanuit Syrië is een bliksem bestellen.
Toen hing ik op.

Mijn voordracht, onder het twinkelende oog van Wouter Bos, begon met de opmerking dat ik heimwee had naar Pim Fortuyn. Als ik de stoet doodgecoachte grammofoonplaten deze dagen aanhoor, betrap ik mijzelf op een diep verlangen naar de kale relnicht. De man die op die legendarische avond (6 maart 2002) alle lijsttrekkers – van Dijkstal tot Melkert – acuut deed verschrompelen tot stotterende Kabouter Plops.

Weet u wat het geheim was van Pim? Niet zijn mooie pakken of zijn dikke stropdas, niet zijn sigaar, hondjes, villa, Daimler, niet zijn charisma of humor. Zelfs niet zijn hang naar Marokkaanse jochies. Neen. Zijn grootste succesfactor heet: woede. Hoe bagger ook soms zijn analyses, zijn toorn en verbolgenheid waren puur en delicaat. Weliswaar alles mooi verpakt in theater en vileine humor, maar het bleef een 14-karaats emotie. Over Wilders, Verdonk, Bolkestein, Pastors, Eerdmans en al dat andere onbesneden schuimbektuig zwijg ik.

Maar Wouter Bos? Wouter heeft één groot mankement: hij is nooit boos. In tegenstelling tot Drees en Den Uyl ontbreekt bij hem de overtuiging en furieuze verontwaardiging. Altijd maar die glimlach rond de mondhoeken. Altijd maar die speelse twinkeling in de ogen. Ogen die niet gericht zijn op de volkse frustraties maar op de eindeloze peilingen en barometers van NOVA, RTL, BNN, Maurice de Hond, NIPO-enquête, etc. Welke malloot is Wouters spindoctor? Zelfs als Balkenende hem ‘oneerlijk’ noemt, probeert Wouter boos over te komen, maar vergeefs. (Mark Rutte heeft er ook last van, maar die zit ideologisch fout, dus dat is een hopeloos geval).

Waartoe leidt deze gemaakte blijmoedigheid? Vooral draaikonterij. Eerst je ogen sluiten voor een links blok, maar nu de SP als een vuurpijl omhoog schiet, roepen: een links blok is geen gek idee! Eerst een Turkse kandidaat van je lijst schrappen omdat hij weigert ‘genocide’ te zeggen, maar nu vanwege de Turkse boycot (2 á 3 zetels) ineens sputteren dat ‘genocide’ misschien toch een ongelukkig woord is.
Natuurlijk, blijmoedigheid is een prettige eigenschap. Zeker in deze natte grauwe herfstdagen werkt een glimlach voor de camera als een zonnestraal in de huiskamer. Maar Wouter is politicus en geen zenboeddhist. Wouter is lijsttrekker en niet de Dalai Lama. Wouter is de baas van een sociaal-democratische partij in een land dat sociaal-democratisch aan de grond is genageld. De armoede, de voedselbanken, het klimaat, de Verelendung in de wijken (het was potjandorie een VVD’er, Winsemius, die de noodklok moest luiden over een ‘tikkende tijdbom’).
Maar Wouter, hij staat op de zeepkist op het marktplein van IJmuiden de schare lachend toe te spreken, terwijl op dezelfde marktpleinen in Bagdad en Uruzgan lichamen worden uiteengescheurd door bommen waaraan ook Wouters partij debet is. En als Libanon na twee gijzelacties wordt teruggebombardeerd naar de jaren 50 en de halve wereld van woede kookt, zegt Wouter doodgemoedereerd minister Bot na: ‘zelfverdediging’. En terwijl al veertig jaar lang de Palestijnen elke dag als luizen worden verdelgd spreekt Wouter Knessettaal: ‘veiligheid voor Israël’.

Maar o jee o jee als Amsterdamse jongeren radicaliseren en met de ruggen gaan staan naar deze samenleving en zijn politiek…

Bij de laatste gemeenteverkiezingen stemden moslims en andere exoten massaal op de PVDA. Ofschoon de meeste stemmen op de PvdA geen stem vóór de PvdA waren, maar tégen dit Kabinet, dacht Wouter lachend (alweer) rijk te worden. Vervolgens vergaloppeerde hij zich door te waarschuwen voor een ‘uittocht’ van autochtone kiezers. Laat ik vrolijke Wouter geruststellen: die uittocht komt er, heus. Maar dan van allochtonen.

Wel, ik was bijna klaar met m’n voordracht en wilde nog even terugblikken op het ‘excuus’-incident van Verdonk-Aboutaleb. Ik vroeg mij namelijk af welke politicus Aboutaleb op zijn beurt zal verwijten dat hij net zo hard als Verdonk de moord op van Gogh politiek misbruikte. Maar toen….toen werd ik ineens abrupt (midden in m’n zin!) afgebroken door de presentator, ene tariq yousfi. Een ongediplomeerde circusclown die liever met Wouter over het weer en Feyenoord wenste te praten. Ik stond perplex maar wilde geen scène maken.

Ik keerde terug naar mijn stoel en vroeg me af of ze bij Sesamstraat nog een Marokkaanse clown nodig hebben. Klein gebrek, geen bezwaar..

Ook verschenen op marokko.nl


Mohammed Benzakour is publicist. In 2005 kreeg hij de vredesprijs voor Journalistiek toegekend en in 2001 won hij de Zilveren Zebra. Tevens is hij schrijver van het boek Osama’s Grot en lijstduwer bij de Partij voor de Dieren.

Mohammed Benzakour is publicist en columnist. Voor meer informatie: www.benzakour.nl

Lees andere stukken van