Voorpagina Ervaringen

Snelcursus: Trouwen op z’n Desi

, 17 november 2006, 57 reacties

Deze is voor alle mensen die Wijblijvenhier.nl als homepage hebben staan en toch een bevestiging willen van een schrikwekkend bericht. En natuurlijk voor de drie bezoekers die zich wel nog zorgen maken om mijn RSI-arm en zich afvragen hoe het met mij gaat (alhamdulillah).

Het is dan eindelijk gedaan: mijn broeder ReFlex is (hoe onwaarschijnlijk het ook moge klinken) dan toch getrouwd met zuster L. Welcome in the family, L! Voor mij waren dit superchaotische dagen. Weinig slapen, veel heen en weer reizen, vaak “ja je ziet er goed uit ReFlex” zeggen en veel onderhandelen met geld.

Dames en heren, gaat u maar achterover zitten… u krijgt nu een snelcursus ‘Trouwen op z’n Desi’ (Indiaas/Pakistaans). Voor de goede orde: als u verder leest, vergeet dan alle vormen van logica en verklaarbare verbanden. Die gelden niet meer.

Mangni – verloving

Datum: zomer ’06
Dresscode: semi-netjes

Dit was de officiele verloving. Papa’s, mama’s en alle koters van beide kanten waren aanwezig bij het plakken van het bordje ‘occupied’ op de wederpartij. Leuke ringetjes uitdelen, lekker eten uiteraard… voor de rest was het allemaal kleinschalig in huize L te A’dam. (De vrouwen poogden wat gezellig te doen onderling… zonder succes)

Nikah – Het officiele ja-woord

Datum: 3 nov ’06
Dresscode: semi-feestelijke shalwaar kameez (Desi gewaad)

Op de Nikah wordt het officiële ja-woord gegeven onder leiding van de imam. Het bruidspaar moet wat Verzen oplezen, wat beloftes doen en het huwelijksleven in naam van Allah (swt) instappen. Vanaf dan breekt voor ReFlex dan ook het geketende tijdperk aan… no more freedom… no more saturday night fevers… nothing. Ik weet niet hoeveel meneer ReFlex de imam (vader van Ashraf) betaald had, maar hij werd ongelofelijk de hemel in geprezen door de imam die het huwelijk voltrok.

Verder is dit meestal ook niet zo’n boeiende dag voor de bezoekers… het hoogtepunt voor mij wederom: het eten. Wat voor geks er allemaal na de Nikah gebeurde, leest u hier.

Mehndi – Henna avond

Datum: 6 nov ’06
Dresscode: simpele witte shalwaar kameez met gele sjaal

Na een aantal dagen van gezang door de vrouwen in beide huizen komen beide fronten bijeen onder één dak (hoe onverstandig ook). Daar willen ze elkaar namelijk de opgedane ervaring in groepszang presenteren, onder toezicht van het bruidspaar. Het was R’dam (de kant van de bruidegom) tegen A’dam (de kant van de bruid) en zoals de tijd ons onvermijdelijk leerde, was natuurlijk de mannenkant vele malen beter (applaus!!!). We wonnen met het nummer: “Chitta kukkar benaira te”… wat iets als “een witte kip op de muur” betekent – nogmaals, zoek niet naar logica.

De Mehndi is dus het startschot voor gezelligheid, maar Fear Factory voor het bruidspaar.

Om de een of andere reden (die u en ik nooit te weten zullen komen) wordt er henna gesmeerd op de handen van het paar, olie gegoten op de hoofden van het paar en vage zoetigheid hun kelen in geduwd. Dat willen alle aanwezigen doen (meestal niet meer dan 100 man) en niemand weet waarom. Het gaat zo namelijk al honderden jaren. Over zinloos geweld gesproken…

Voor de rest draagt iedereen iets geels of groens. Dat zorgt meestal voor het niet te missen circus-effect.

Baraat – “Ga je mee naar Roffa Zuid…”

Datum: 9 nov ’06
Dresscode: Traditioneel feestelijk… het liefst een shalwaar kameez met mooie sjaal en khusais ( leren/houten ‘Alladin’ schoenen)

Op de baaraat gaat de bruid officieel uit huis en wordt ze meegenomen (meegesleurd bij een dwanghuwelijk) naar het huis van de bruidegom. Eer dat gebeurde was er natuurlijk de nodige gezelligheid onder aanwezigen op de baaraat. Ik was de Sarbala (het afweergeschut/beschermheer) van ReFlex. Later kwamen we erachter dat dat eigenlijk een klein kind hoort te zijn. De kant van de bruid haalt namelijk allemaal ‘leuke’ grappen uit en dan moet ik dat zo’n beetje in goede banen weten te leiden, zodat bro ReFlex geen kleerscheuren oploopt en niet teveel geld verliest… jep geld… ok, ik leg het uit (nogmaals: verstand op nul).

Omdat de kant van de bruid deze dag afscheid moet nemen van de bruid willen ze het leven van de bruidegom nogal zuur maken. En dat zure werd door sommigen aardig letterlijk genomen op de dag zelf. Zoals de tradities ons leren, waren we erop bedacht dat deze arme dames de schoenen van de bruidegom zouden shoejacken (om later na betaling van losgeld weer terug te geven) en dat ze de bruidegom een glas melk zouden aanbieden uit beleefdheid, waar natuurlijk wat geks in zal zitten en waar natuurlijk na het drinken ook weer geld voor betaald zou moeten worden.

Zo gezegd zo gedaan… ik let even niet op en de dames bestormen het podium, jatten ReFlex zijn rechterschoen en vragen om losgeld. Om verdere schade te voorkomen, ben ik maar op zijn linkervoet (inclusief schoen) gaan zitten. Dat mocht ook niet baten, want op de een of andere manier zat ik na 5 minuten slechts op een voet zónder schoen. Bij het geven van de melk liepen de gemoederen zo hoog op, dat ik zelfs besloot om op de schoot van ReFlex te gaan zitten en zo met gevaar voor eigen leven het fragiele gezicht van ReFlex te beschermen van levenslange verminking.

Na lang onderhandelen, wisten mijn ondertussen zeer goed ontwikkelde onderhandeltechnieken het te winnen van de gillende keukenmeiden. Met wat kleingeld was de rust in de zaal en omgeving weer teruggekeerd… eet smakelijk in de McDonald’s, zusters!

De dag wordt afgesloten met een emotionele afscheid van de dame in kwestie en de familieleden die ze achterlaat.

Walimah – Het feest

Datum: 12 nov ’06
Dresscode: Strak in pak

Op de walimah wordt officieel aan de buitenwereld bekend gemaakt dat het paar getrouwd is. Natuurlijk hoort hier volop gezelligheid (lees: eten) bij. Voor de 40 oerhollandsche dames uit de apotheken waar ReFlex werkt: Dat was nog niet eens pittig!

Normaal is er niet zoveel leuks aan deze dag, maar deze walimah was wel cool… voor sommigen.

Ik wachtte met het bruidspaar thuis, want het paar moest een gruwelijke entree maken in een bomvolle zaal… dus we vertrokken 2 uur na de rest. Beetje voetbal kijken en eten… omkleden onder begeleiding van Fathi (Waar zou ReFlex zijn zonder hem?)… supercool uit de auto stappen voor de zaal (om de een of andere reden vond Fathi, nu in de rol van huwelijkschauffeur, het nodig om keihard Egyptisch buikdans muziek op te zetten :S )…ze werden opgevangen als sterren door een horde fotografen en dus was het lachen voor de foto’s, wat een grote opgave bleek te zijn voor ReFlex (zoals u hier ook kunt zien).

Het verliep allemaal heel rustig. Ik met een zeer aangename glimlach aan het buffet, iedereen vriendelijk ‘smakelijk eten’ wensend, zelfs het volk uit A’dam, dat eerder van mij een nederlaag te verwerken kreeg… ik was gewoon super aardig… iedere man heb ik met liefde gegroet… omhelsd zelfs… bij vrouwen keek ik ver voor het passeren al naar de grond… alle oudere mensen hielp ik met lopen of het uitzoeken van een zitplek… kortom: Voorbeeldig.

Maar wat gebeurt er dan?

Ene duistere zuster X (van de A’dammers) klimt het podium op en nakt de mic. En ja, hoor… het was tijd voor een dichtwedstrijd (iets dat nog leuk werd gevonden voor de eerste wereldoorlog). “Oh, wat interessant”, dacht ik. Maar het was een uitdaging van de kersverse verliezers om de kant van de bruidegom terug te pakken. “Oh, wat spannend”, dacht ik. Maar het bleek naar gelang de tijd verstreek een stortvloed aan minder prettige verwensingen te zijn richting… jawel… moi! Waarom ik? Twee alinea’s geleden nog zo voorbeeldig… waarom? waaaaaaaaaaaaaarom?

“Deze is voor Umar…”, hoorde ik 5 keer die dag en de rest valt te raden. Maar goed… het zij zo… volgende keer sla ik terug!

@ReFlex: ik deed het voor jou!
@Wasa: waarschuw ze maar alvast!

@iedereen:

U kunt mij NU ook inhuren als Sarbala voor al UW huwelijksfeestjes. Bel voor de meest recente tarieven naar: 0900-gogetmyshoe dat is 0900-go-get-my-shoe of surf snel naar http://www.gogetmyshoe.com/. Vraag naar de actievoorwaarden.