Voorpagina Gastarbeiders

Gaatjes in het sociale masker

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Velen toonden zich geschokt over de recente uitspraken van Jan Marijnissen over de dubbele nationaliteit van Nebahat Albayrak. In mijn beleving kwam hiermee juist een meer realistisch beeld van de positionering van de SP-leiding naar voren, met name waar het de houding van deze partij in de richting van Islamitische minderheden betreft.

 

Velen is het allang opgevallen, dat de SP in culturele zin nooit echt een ‘allochtonen-vriendelijk’ beleid gevoerd heeft, zoals bijvoorbeeld ook naar voren komt in de partijopstelling ten opzichte van Islamitisch en Hindoe-onderwijs. Kennelijk hebben sommigen binnen de SP enige moeite met artikel 23 van de Nederlandse Grondwet? Een inburgeringscursus voor het partijbestuur over Nederlandse normen, waarden en vooral wetten lijkt in dat geval op zijn plaats.

Zou ik, als ‘allochtoon’ in dit tijdperk, ooit een kanttekening durven plaatsen bij welk artikel dan ook van de Nederlandse grondwet?

Als staatsburger, bovendien op deze klei geboren, zou ik dat net zo makkelijk moeten kunnen doen als Marijnissen, of Wilders. Toch denk ik dat ik er erg slecht mee zou wegkomen, maar bovendien: ik heb met geen enkel deel van de Grondwet ook maar enig probleem .. wie is er nu eigenlijk beter aangepast? Eigenlijk vind ik het als Nederlander onacceptabel dat wie dan ook aan onze Grondwet komt, en snap ik niet dat sommige andere Nederlanders dat wel normaal vinden.

De SP heeft ook nooit een ander standpunt gehad ten opzichte van de dubbele nationaliteit, dan het standpunt dat nu door Marijnissen ingenomen wordt, en ook om deze reden hoeft dus niemand echt verbaasd te zijn over de uitspraken van de partijleider. Wel over de timing ervan, daar heeft de man toch zeker iets uit te leggen.

Toch kan ik me voorstellen dat de uitspraken voor velen een echte desillusie zijn, omdat ze op grond van de uitstraling van de partij een menselijkere en redelijkere opstelling hadden verwacht. Vallen er dan toch wat gaatjes in een sociaal masker?

Het feit, dat de loyaliteit van een Nederlands staatsburger gekoppeld wordt aan diens bezit van nog een andere nationaliteit, is al zorgwekkend genoeg. Moet je je nu ineens schuldig voelen, terwijl je je tweede nationaliteit keurig netjes volgens de regels hebt verkregen?  Nog zorgwekkender is het bovendien, dat men bereid is er op deze wijze druk op uit te oefenen, zonder dat het nieuwe kabinet in staat blijkt de discussie enigszins te beheersen, en al te persoonlijke confrontaties te voorkomen.

Het leek destijds, vooral op grond van de standpunten over het buitenlandbeleid, een goed idee de SP te steunen. Het was hierbij verincalculeerd, dat op het gebied van de interculturele dialoog niet al te veel van ze te verwachten viel, en het was dan ook voor velen een keuze bij gebrek aan beter. Dat Wilders en Marijnissen op een dergelijk punt overeenstemming zouden vinden, leek echter vergezocht. De realiteit blijkt anders.

Waar Wilders als oppositievoerder geprobeerd heeft te laten zien dat dit nieuwe kabinet met zijn ‘allochtone’ staatssecretarissen niet soepel kan functioneren, heeft hij zijn doel door al deze ophef gedeeltelijk al bereikt. Nu heeft hij dankzij de indirecte steun van Marijnissen voor zijn standpunt voldoende drukmiddelen bijeen om dit kabinet een moeizame doorstart te bezorgen.

Het is wel jammer. Als je de woeste Wilders immers van rechts ziet aankomen, met een aanvallend plan op je identiteit, die juist van nature geënt is op twee culturen – hoe kan het ook anders? – kijk je al gauw naar links of het er daar beter uitziet. En wat je dan te zien krijgt is niet allemaal even mooi: een Marijnissen die je evengoed probeert in een keurslijf te dwingen, al heeft dat dan nog zo’n sociale rode kleur.

Het blijft kennelijk voorlopig nog wachten op een sociale partij in Nederland, die werkelijk gebaseerd is op de gelijkwaardigheid van religies, volkeren en culturen, en op zoek is naar harmonieus samenleven in plaats van naar een – tot mislukking gedoemde – culturele of ideologische dominantie. Een partij, die artikel 23 serieus neemt, en niet probeert dit waardevolle wetsartikel in het eigen belang uit te hollen, danwel af te schaffen.


 Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van