Begrijp me niet verkeerd

Begrijp me niet verkeerd: ik hou van de mensen, maar soms… Zo ondersteun ik sinds een maand of anderhalf een jongen die graag moslim wilde worden. Het gebruikelijke liedje: zijn familie denkt dat hij gek is, zijn vrienden begrijpen niet dat hij een enkeltje uit jonko-ville neemt, zijn collega’s hebben nog net geen banvloek over hem uitgesproken. (Nou ja, behalve die ene.. en die andere, maar dat zijn natuurlijk uitzonderingen in Multitolerant Nedelrant.)

Ik loop vorige week naar mijn moskeetje toe en zeg: ‘Een bekende van me wil graag moslim worden. Wanneer zal ik hem meenemen?’ ‘Doe maar vrijdag’, zegt mijn broeder. ‘Ok’, zeg ik. ‘Hoe laat?’ Pijnlijke stilte.

Begrijp me niet verkeerd, ik houd van moslims, maar wats met onze horloges? Gewoon bekijken, zou ik denken, een tijd roepen, en op tijd verschijnen.

Zo gezegd, zo gediggidaan.

Uiteraard was ik die vrijdag te laat (when in Rome…oeps). Niet zo netjes natuurlijk, maar in de moskee aangekomen, gebeurde er het volgende: ‘Broeder?’, vroeg ik, ‘Hoe laat kan deze man zijn getuigenis doen? Willen jullie dat voor het gebed, voor de preek, na de preek, voor de dars (les), na de les?’ Een twijfeling op het gezicht. ‘Ik vraag het en laat het je weten.’ Een half uur later, geen bericht.

De jongen die ik bij me heb, wordt almaar nerveuzer. Logisch, zo’n shahada afleggen is een grote stap, zelfs al bereid je ‘m tot in de puntjes voor.

Een vriend van hem is meegekomen. De moskee loopt alras voller. Nog steeds niemand van de organisatie gezien, zodat we nog steeds niet weten wanneer hij aan de bak moet – en dat is jammer, want er zijn mensen voor hem meegekomen.

Uiteindelijk komt er een broeder langs: ‘Straks helpt A. je, dan vertaalt B. het voor je en kun je met de imam de getuigenis afleggen.’ Na 2 minuten staat iemand wild te gebaren. ‘A. is afwezig, jij (=ik) moet het doen.’ Ik zeg: ‘Ok, maar mijn buitenlandsiaans is niet zo sterk, dus de imam en ik zullen wel vriendelijk naar elkaar knikken of zo.’

Nog 2 minuten later: B. neemt iemand anders mee, C. en die gaat samen met de imam en B. de getuigenis afleggen en ik sta ernaast en vertaal (van Nederlands naar Nederlands-Moslimiaans of zo). Een minuut later: A. is er toch, maar blijft zitten, B. neemt het voortouw, de imam spreekt mij aan in plat-buitenlandsiaans (wat ik bijna maar net niet begrijp) en C. heeft een gelukzalige glimlach op zijn gezicht.

Dan voltrekt de shahada zich temidden van 1500 man, dik opeengepakt, met de imam, A., B. en C., de nieuwe broeder en ikzelf op een vierkante meter. Overal klinkt Allahoe Akbar (niet schrikken: nergens een bom, we zijn gewoon blij en prijzen God) en traantjes worden gelaten.

Toch leken we wel een kippenhok in een old-skool bruin café. Begrijp me niet verkeerd, deze chaos is charmant, maar dat moet toch beter kunnen? En gefeliciteerd met ons nieuwe broertje natuurlijk!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van