Famile Arslan is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl
Hoe kwetsbaar is de mens toch. Een aantal korte nachten na elkaar en ik voel me gebroken. Zou het aan mijn leeftijd liggen. Misschien, ik heb in mijn studietijd vaak genoeg nachten overgeslagen. Vooral in tentamentijd en soms voor de lol als mijn beste vriendin, mijn liefste nichtje Ayfer uit Duitsland bij me op bezoek was. Dagen en nachten waren niet genoeg om bij te praten, lachen, huilen, dromen en wensen. We lijken veel op elkaar terwijl we als dag en nacht verschillen.
Ayfer is ook Turkse en een bewuste moslim. Zij is ook opgegroeid in Europa. Zij is ook klein en slanker dan ik ook zal zijn. Zij heeft een donkere huidskleur en heeft een ander leven gekozen. Ik heb haar keuze altijd gerespecteerd maar ik mis haar zo vreselijk.
Ayfer heeft ervoor gekozen om terug te keren naar Turkije. Zij wilde niet studeren en is getrouwd met een Turkse man die niet naar Europa wilde komen. Zij heeft nu drie kinderen. Ayfer woont in de regio waar we allebei zijn geboren. Al 13 jaar ben ik niet in mijn geboortestad geweest, waardoor ik haar ook niet gezien heb. Wel is zij in de tussentijd een keer langs gekomen, om mij te zien, om mij te bezoeken. Ook toen waren dagen en nachten niet genoeg. Zij was toen getrouwd en had een kind. Ik was bezig met mijn carrière bij Justitie.
Nog steeds hebben we een sterke band, we voelen elkaar aan, we dromen elkaars pijnen en vreugden. Vandaag heb ik haar gesproken en verteld dat er nog iemand van mijn wereld weder zal keren naar mijn geboorteland. Mijn zusje Fatma is gisteren verloofd met mijn liefste neef Murat. Vreugde in mijn hart, zo blij als ik maar kan zijn. Ik weet dat Fatma een goed leven tegemoet gaat. Zij gaat in Istanbul wonen. Een stad tussen werelden, een stad enkel drie uur verwijderd van Nederland. Maar toch zal ik mijn kleine meid missen. Ik zal haar glimlach missen, ik zal haar schoonheid missen, ik zal zelfs de irritante houding missen, daar gaat ze, mijn kleine dame, mijn meid.
Mijn moeder is vroeger erg ziek geweest, waardoor ik zeer nauw betrokken was bij de verzorging en opvoeding van mijn zusjes en broertje. Maar Fatma is mijn lieveling geweest, ik heb haar veel bewuster meegemaakt omdat ik wat ouder was. Veel mensen in de buurt dachten dat zij mijn dochter was, qua leeftijd zou het ook goed kunnen. Die kleine meid is een bruid geworden. Zij is gast en zal vertrekken uit ons huis, uit deze stad, dit land.
Ik vroeg Fatma of zij het wel zeker wist of ze weg wilde gaan. Zou ze Nederland niet missen? Haar antwoord was hetzelfde als Ayfer 14 jaar geleden gaf. Ik zal je missen, als zout in brood zal ik je gemis proeven echter ik voel me niet prettig in dit land, ik voel me niet gewaardeerd, ik heb het gevoel dat ik niet verder kan groeien. Ik wil naar een plek waar ik niet anders ben, daar waar ik gewoon mijn ding kan doen.
Daar was ik dan de bruggenbouwer, zij die zich zo inzette voor de maatschappij, zij die zo betrokken was, zij die hiervoor gewaarschuwd had. Ik heb de strijd verloren. Ik heb gevochten, gestreden en verloren. De verharding heeft gewonnen. Zij heeft de twee meest dierbare mensen in mijn leven weggejaagd, twee mensen vertrekken uit mijn leven omdat Europa hen geen ruimte bied. Voor wie moet ik nu vechten, voor wie is mijn strijd, wie zal Ayfer en Fatma volgen?
Famile Arslan (34) is geboren in Turkije en sinds 1975 in Nederland. Nu is ze advocaat en procureur in Den Haag.
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
27 Reacties op "De strijd heb ik verloren"
“Wat je niet verdragen kan”
Interessant verhaal Famile.
Ik heb ook dierbaren die om redenen van ongeaccepteerd voelen zijn teruggekeerd naar het land van herkomst.
Dit blijft altijd een bitterzoete zaak. Aan de ene kant ben ik blij voor mensen als ze ergens een goed en zelfs een gelukkiger leven kunnen opbouwen. Aan de andere kant wens ik dat wij het niet en nooit opgeven om daar waar wij wonen, beter te maken.
Het leven is te kort een dierbaar om te lang stil te staan bij gevoelens van ongeluk.
Mijn Pa hielp mij mij altijd met deze handige 2 tips uit de brand:
“Wat je niet veranderen kan, moet je verdragen”
“Wat je niet verdragen kan moet je veranderen”
Beide spreuken zijn waarheden en behulpzaam in deze onbegrepen wereld.
Mensen die gaan voor hun levensgeluk die steun ik van harte.
Peace,
Aleem Ahmed
Het lijkt of geluk een vaste defintie voor jou heeft: Gelukkig zijn in Nederland.
Dan heb je verloren ja. Maar als geluk betekent dat mensen kunnen doen wat ze willen waar ze dat willen dan is dit een overwinning.
Het is toch heel goed dat mensen gelukkig kunnen zijn in Turkije? Dat betekent toch dat de vooroordelen die zorgen voor verharding niet kloppen?
Als je je geluk afhankelijk maakt van de goedkeuring van anderen zal je nooit winnen.
Ik vind het juist heel positief dat Turken terug gaan om hun land op te bouwen. Waarom bedelen voor acceptatie als je ergens anders wel welkom bent?!
Ook autochtonen vertrekken massaal om hun geluk anders te zoeken.
Stel je voor zeg dat ik Wilders goedkeuring tot mijn levensdoel maak. Nou dan kan ik net zo goed in een hoekje zitten wachten op de dood.
Als hoogopgeleide mensen massaal wegtrekken is het een verlies voor Nederland. En wanneer het kwartje valt zijn ze gedwongen maatregelen te nemen.
You dont know what you got untill its gone.
Dan pas hebben allochtonen ook gewicht in het debat. Nu is de toon je past je aan of je gaat weg.
De toon zal pas veranderen als we daadwerkelijk ook weg zijn. Zowel die ecenomie in Marokko als in Turkije zit in de lift. Misschien kunnen we dan vanuit land van herkomst het integratiedebat over Polen volgen.
O ja, ik vergat nog te zeggen : Ik blijf wel hier !
Ik ben n.l. wel erg gelukkig (geworden) in Nederland en eigenlijk gaat het steeds beter. Het was ooit knap waardeloos (understatement). Maar insja-allah ben ik een soort onkruid dat maar niet kan vergaan.
mooi verhaal famile .. ik moest denken aan dit gedicht:
levensstromen van onze gevoelens verlaten wij aan de wind
dromen voeren jou en mij over rotsige paden,
heimwee naar jou glimlach is dat wat ons allen bindt
ik vind dat je daar moet wonen waar je gelukkig bent/zal zijn. zolang je die connectie met je dierbaren behoud kom je op een gegeven moment weer bijelkaar.
Ik heb gevochten, gestreden en verloren. De verharding heeft gewonnen. Zij heeft de twee meest dierbare mensen in mijn leven weggejaagd, twee mensen vertrekken uit mijn leven omdat Europa hen geen ruimte bied. Voor wie moet ik nu vechten, voor wie is mijn strijd, wie zal Ayfer en Fatma volgen?
Ik kan me hier wel in herkennen. Een kant van me wil hier zo graag blijven, en de andere kant wil ook zo graag weg.
Maar het lot speelt ook een rol…
Hoe en door wie is deze verharding ontstaan?
Is er uberhaupt echt sprake van een verharding?
Ik heb ook regelmatig de aanvechting om weg te gaan. Maar dan bedenk ik me waar ik me meer nuttig kan maken. In Indonesië (of waar dan ook) kan ik misschien een onbezorgd leventje leiden, maar hier kan ik me denk ik veel nuttiger maken. Dat geeft mij dan weer moed om door te gaan.
Famile,
hmmm, ik zou zeggen, niet alleen jij, maar Nederland heeft verloren.
Geen nood Famile…. Wij Blijven Hier!
kan ook wel eens heel interessant zijn voor je zusje om een tijd ergens anders te wonen, de vraag is zou ze ook weg gegaan zijn als ze geen verloofde had die daar zat?
ja er is verharding, maar of dat in dit geval de enige reden van vertek is betwijfel ik.
verharding of niet ik kan niet wachten tot ik weg kan…word depri hier van het weer en de zure gezichten, gelukkig zijn er kerstlichtjes!
DE STRIJD HEB IK VERLOREN!!!!
moooooi geschreven!!! ik was effe weg!!compliment Famile alleeeeen …..
iedereen die het leven als een strijd ziet, zal die ook verliezen. een strijd win je niet maar overleef je wel!!!!
IN JE JULLIE ONZE LEVEN MOET( EN) WE JE JULLIE EEN PRIORITEIT EN EEN KEUZE MAKEN.Anders je wij jullie kunt(nen) niks doen en je wij jullie blijft(ven) aarzelen.inderdaad het is moeilijk want het (die voor onze ogen ) is buiten onze ideal.Veel sucses met onze leven blijf bij wat je jullie wij zegt(gen).
Onlangs is een goede vriend van me voor bijna een jaar naar Suriname vertrokken.
Alhoewel ik het heel erg vond dat hij wegging en ik hem ook erg mis (ook al weet ik dat hij terugkomt!), zie ik het niet als een verlies. Als hij daar inshallah gelukkig wordt en misschien voorgoed (r)emigreert, so be it en khair insha’Allah.
Dat zie ik dan niet als een strijd die *ik* heb verloren.
Het is pas een verloren strijd als het een vlucht is en de reden van vertrek een negatieve reden is: Als je gaat omdat je het hier slecht vindt en niet omdat je het *daar* *fijn* vindt.
@ 13 Rabiah
Je laatste alinea:
“Het is pas een verloren strijd als het een vlucht is en de reden van vertrek een negatieve reden is.
Als je gaat omdat je het hier slecht vindt en niet omdat je het daar fijn vindt.”
Dit omhels ik.
Maar, moet wel een kanttekening plaatsen: Als je het ergens anders fijner vindt, dan is je huidige lokatie minder fijner cq slechter!
Hmm, bedenk me nu dat de ‘vlucht’ van Mohammed (vzmh) een overwinning betekende!
@ Hendrik Jan: Vluchten omdat je leven en godsdienstvrijheid in gevaar is, vind ik wel wat anders dan weggaan omdat het hier tijdelijk niet zo goed gaat.
Maar inderdaad, je hebt gelijk, dingen die eerst negatief lijken kunnen uiteindelijk juist veel beter uitpakken.
begrijp me niet verkeerd, hoor tenminste zijn jou familie leden in orde. er zijn duizenden die zich nog afvragen waarom hun huis omver wordt gebulldozerd en waarom hun land wordt afgepakt laat staat de vraag voor welk vergrijp zij worden gedood.
@Famile:
Een strijd verlies je definitief wanneer je ophoudt met proberen. WAT is precies jouw ‘battle’?
NL biedt geen ideaal klimaat voor moslims en allochtonen algemeen, maar wat mij betreft, tot zover heb ik geen plannen gemaakt om weg te gaan. Sterker nog, ik heb heel erg het gevoel dat mijn hele toekomst gewoon hier ligt. Khair insha’Allah, we zien wel wat de toekomst precies brengt. In ieder geval is de situatie niet hopeloos. Hopeloos wordt je situatie pas als je zelf gelooft dat het hopeloos is. Wanhopen past eigenlijk niet bij een moslim, het gaat tegen onze geloofsleer in.
Ik denk dat ik Famile wel begrijp. Ze lijkt me een verstandige vrouw en gezien alles dat ze bereikt heeft in zo’n omgeving, lijkt ze me ook niet iemand die snel opgeeft.
Waarschijnlijk bedoelt ze het gevoel dat in haar leeft…. het gevoel dat je iets wilt overbrengen naar een ander… misschien wilt inspireren… en als zo iemand dan toch iets doet wat je in eerste instantie niet voor ogen had, kan ik het gevoel begrijpen dat je dan denkt daar zelf niet genoeg je best voor gedaan te hebben. En tussen twee zussen speelt dat natuurlijk heel sterk.
Hendrik Jan Bakker
” In Indonesië (of waar dan ook) kan ik misschien een onbezorgd leventje leiden”
Indonesie 220 milj inwoners, waarvan 100 milj
onder de armoede grens (1.5 dollar per dag)
leven. een onbezorgd leven in dat land.
Over inkomens verschillen gesproken.
Vele, in Indonesië kan ik weinig voor die armen doen, want ik beschik niet over vaardigheden waarmee ik daar een westers inkomen zou kunnen genereren. Van hieruit kan ik tenminste af en toe wat geld sturen. Ik kan hier ook in andere opzichten meer voor mijn medemens betekenen.
Ik zou mij daar denk ik ook niet erg op mijn gemak voelen met dat onbezorgde leventje,dus blijf ik maar hier. Logisch hè?
Helemaal eens Henrik Jan,
vroeger was ik helemaal gefocused er op om snel weer weg te zijn uit Nederland. Tegenwoordig ben ik er van overtuigd dat ik veel meer kan doen vanuit Nederland.
Ik ben wellicht een minderheid onder de nieuwe nederlanders, maar ik vind Nederland een superland !! Geen beter land dan Nederland wat mij betreft en ik kan dat ook nog verdedigen ook indien nodig.
Peace,
Aleem Ahmed
Aleem, ben ik blij om dat je Nederland een superland vindt! Eindelijk eens een positief iemand hier!
Dank Liz, er zijn nog vele anderen zoals ik alleen is deze site gewoon niet populair genoeg. Zie maar het magere aantal reacties.
Kom jij werkelijk in Saudi-Arabie ? Sta mij toe je te melden dat ik mij altijd aanbevolen houd voor email correspondentie over ervaringen in het Midden-Oosten. Het is geen verzoek dus voel je geenzins opgeroepen hiertoe. Ik hou me gewoon aanbevolen (en als je tijd hebt).
E-mail: AleemAhmedAbdul@yahoo.com
Aleem Ahmed, ik wil zeker met je corresponderen over mijn ervaringen in het midden-oosten, ik zal je binnenkort mailen.
Aleem Ahmed, ik wil zeker met je corresponderen over mijn ervaringen in het midden-oosten, ik zal je binnenkort mailen.
Beste zuster Arslan, wat kan jij mooi schrijven!
Het zal je misschien moeilijk vallen om je aan deze maatschappij te onttrekken. Hier of Daar…aan jou om dat te beslissen. Maar sommigen mensen zijn als strijders geboren, ze dragen de anderen altijd in hun ogen. Sommigen vluchten weg, denkend dat dit leven nooit ophoudt. Wie wil strijden, laat haar NU strijden. Zoals De neef van de Profeet Mohammed heeft gezegd : “vandaag is werken en morgen is afrekening”
en niet omgekeerd…..
Moge Allah jou beschermen zuster