Wie van jullie ervaart tijdens het gebed wel eens een intens en onverklaarbaar gevoel? Zijn jullie tijdens het gebed ook zo gefixeerd op God, dat alle wereldse gedachten abrupt tot een einde komen? Ik benijd de persoon die vol met bezieling contact kan leggen met de Almachtige. Een persoon die zo geconcentreerd is op de liefde voor zijn Barmhartige, dat hij één en al spirituele energie uitstraalt.
Als men zich verdiept in de Islam, dan is er naast het vaste land (waar wetten en regels gelden) ook een enorm oceaan, waar spirituele dieptes het water aantrekkelijk maken. Naast de theologische bagage is een spirituele reiniging onontbeerlijk voor een ware Gelovige. Waarom denk je dat Mevlana Jelaluddin Rumi, ondanks zijn enorme theologische kennis, de voeten kuste van zijn Spirituele Gids, Shams van Tabriz? Over deze bezieling heb ik het. De totale overgave…
Ik ben de routine spuug- en spuugzat. De handeling zou niet moeten komen vanuit het verstand, maar vanuit het diepste van het hart. Helaas heeft mijn hart nog niet de controle over de handelingen die ik verricht. Wie van jullie, voelt het hart continu het goddelijk bloed pompen? Deze inspirerende ‘Waliyullah’ (Vriend van God) in ieder geval wel:
The heart is deeper than rivers and oceans, who knows what lies in the heart?
Within it are boats, within it oars, within it boat-poles and boatmen.
Fourteen levels has the heart, where love has pitched its tent.
Those who are the heart’s confidants, Bahu, only they recognize the Lord.
(Sultan Bahu)
28 Reacties op "Een verlangen naar bezieling"
Salaam broeder:
uit het hart gegrepen! ik sprak afgelopen vrijdag 2 nieuwe (alhamdulillah!) zusters over het gebed en besefte opeens dat we het alleen maar over de regels voor een goed en geldig gebed hadden… toen verraste iemand me door te zeggendat de routine van je gebed je uiteindelijk juist kan bevrijden van de regels om tot een diepere kennis van jezelf en Allah swt te komen.
Verfrissende en inspirerende gedachte.
Ik hoop ooit voorbij de regels en de routine te komen. Ik herken je verlangen zeer sterk Eeen enkele keer heb ik wel een glimp ervan ervaren, zo kort dat ik nauwelijks kan beschrijven hoe het was. Soms word ik zo moedeloos van de routine dat het bidden niet lukt. Het verlangen blijft.
Alhamdoelillah,
Een zeer goed geschreven stuk, je kunt over Allah en de Islam hebben, maar Allah en Zijn religie ervaren is inderdaad een niveau anders.
Weer eens een inspirerend stuk. Dank je.
Ik heb zo een gebed ervaren toen ik in een ontzettend moeilijke periode zat. Pijn/verdriet is soms zo zuiverend. En met een zuiver hart is bidden onbeschrijfelijk. Maar het is moeilijk om het gebed blijvend zo te beleven. Daarom herken ik ook je wens. Het vergt gewoon moeite en inspanning, zoals alle mooie dingen in het leven.
Tot slot een tip: lees (begrijpend) voordat je gaat bidden een stukje uit de Koran.
Ben het eens met Hilal K. Voor een zwakke ziel is het bereiken van dat diepere spirituele niveau vanuit de dagelijkse routine geen eenvoudige opgave. Pas wanneer je voor lastige beproevingen komt te staan, zoek je instinctief naar steun en troost in God. Het gebed wordt op zulke momenten nog intenser.
Zulke momenten beperken zich trouwens niet tot die ‘dipjes’, er zijn ook veel van die momenten in de dagen en nachten van de heilige vastenmaand.
Mooi stukje, masj’ Allah, dank je wel!
Toen ik zo’n jaar of zeven moslim was (bijna symbolisch dat het precies zeven jaren waren), vertelde ik een Turkse vriendin die destijds ook mijn lerares in Islam was, dat ik mij vaak zo schuldig voelde omdat ik de zuilen van de Islam (nog) niet altijd naar behoren uitvoerde. Zij antwoordde simpel, maar het heeft een nieuwe weg voor me geopend. Ze zei: iedere keer dat jij je schuldig voelt over dat wat je volgens jou niet goed hebt gedaan, kun je niet bezig zijn met het goede proberen te doen in het nu of het volgende moment. Bijna te simpel voor woorden, maar de meeste clichés bevatten grote waarheden …
Daarna kon ik dat schuldgevoel loslaten, en ook de regels, en toen kon ik pas echt ontdekken welke prachtige diepe waarden de Islam meebrengt. Later ben ik het gebed inderdaad gaan ervaren als een ondersteuning, een herkenningsmoment van die waarden, alhamdoelillah. Als ik met mijn geest teveel in het wereldse verzeild ben geraakt, doe ik soms een korte meditatie voor ik met mijn eigenlijke gebed begin, dat helpt soms.
Gisteren zei Fadoua Bouali iets heel moois in het programma Het vermoeden (a.s. zaterdag de herhaling!). Ze zei dat ‘insan’ vergeten betekent en dat het gebed, dat ook ‘het herdenken van Allah’ genoemd kan worden, helpt onszelf te herinneren aan onze afspraak met onze Schepper insja’ Allah. Prachtig gezegd masj’ Allah!
Maar soms zijn die momenten van diepe gerichtheid op Allah ook buiten het rituele gebed heel goed te vinden (minstens even vaak denk ik). Zo herinner ik me een heel mooi moment toen ik net gehoord had dat ik ernstig ziek was en geopereerd moest worden. Even werd de ‘overgave’ heel visueel, alhamdoelillah. Dat zijn de mooiste momenten van het leven. Amin.
A/A Ashraf,
Jouw post deed me ook direct denken aan twee strofes uit een gedicht van Yunus Emre (uit een gedichtenbundel die Abdulwahid van Bommel heeft vertaald overigens):
“(…) De goddelijke waarheid is een oceaan
en het dogma een schip,
de meesten verlaten het schip niet
om die oceaan in te duiken.
Op de drempel van de waarheid
heeft het dogma hen gestopt,
onweten van wat er allemaal is
voor hem die binnen weet te komen. (…)”
Wa salaam
Dat gevoel heb ik enkele keren mogen beleven in de tijd dat ik het gebed net volgens de regels kon uitvoeren, of misschien nog toen ik dat nog net niet tot in detail beheerste, ergens in de oefenfase dus. Ook op de vlakte van Arafah had ik op sommige, heel korte momenten, dat gevoel, en, op een heel andere wijze, in de moskee van de Profeet.
Maar absolute concentratie tijdens het gebed bereik ik zelden. Ik beschouw het als een voortdurende oefening, als het polijsten van de ziel, in de hoop dat die eens een diamant wordt.
Ik sprak ooit met iemand die het gebed niet meer deed omdat hij die perfectie toch nooit dacht te bereiken. Maar volgens mij gaat het niet zozeer om het resultaat, als wel om het streven. Oefening baart kunst, zeggen we in het Nederlands.
er is maar een waar geloof,
het geloof in : god
Momenten van diepe overgave ken ik wel. Die zijn ook buiten het gebed te vinden in het doorstaan van de beproevingen van het leven. Het gebed geeft mij verschillende rustpunten op een dag waarbij ik inderdaad weer even stilsta bij MIJN verplichtingen tegenover mijn Schepper. De zoektocht naar (het liefst vele) diepere momenten in het gebed houdt die momenten volgens mij alleen maar op afstand, maar misschien denk ik te diep. Alle daden worden beloond naar intentie. Wanneer de intentie bij het gebed niet meer louter iets doen voor Allah, maar ook iets zoeken voor jezelf is zou je de essentie wel eens kunnen missen. Ik heb in mijn leven in ieder geval ervaren dat ik de mooiste dingen telkens pas ontving nadat ik ophield er naar te zoeken.
De signatuur van Allah
Mooie topic Ashraf. Ik geloof zelf al heel lang dat gebed zonder innerlijk streven tot de juiste intenties gewoon gymnastiek is en feitelijk gelijk staat aan en bezoek aan de plaatselijke fitness. Dit is best een softe topic hoor, maar vooruit ik doe gewoon mee.
Mijn naaste kameraad zegt dat ik overdrijf maar ik zie en ervaar God in haast alles dat ik doe. De reflectie van God is immer aanwezig in zijn schepping. Of ik nou nadenk over de precisie van het scheikundige periodieke systeem, de lach van mijn buurmeisje aanschouw of zit te vergaderen met mensen van over de gehele wereld, het signatuur van Allah is alom aanwezig.
SubhanAllah,
Aleem Ahmed
AleemAhmedAbdul@yahoo.com
Ik heb zo’n moment maar een keer tijdens het gebed meegemaakt. Maar wel tijdens dhikr. Misschien omdat dhikr geen regels heeft en je dus volledig kan overgeven.
Aanbidt Allah alsof je Hem ziet, en als je Hem niet ziet, weet dan dat Hij jouw wel ziet. Wat men hier een routine (het gebed )noemt is een geliefde daad bij Allah.
Het bereiken van Al Gusoeh is inderdaad een moeilijke opgave, maar niet onmogelijk. Op het net zijn er overigens tips te vinden om je imaan op te krikken. Het gebed heeft meerdere functies dan alleen spiritualiteit.
Als iemand 5x per een bad neemt, dan zal deze persoon toch nooit vuil zijn/blijven. Zo is het ook met je zonden als je 5x per dag bidt. En het gebed is de sleutel tot het Paradijs. Dus als je deze zaken bij elkaar neemt dan ben ik Allah heel dankbaar dat Hij ons het gebed heeft gegeven.
@ Ikken
ik geloof niet dat het gebed op zich hier een probleem is, maar het gevoel dat men er in zinkt. Heb jij elke keer een totale bezieling?
Ik mag al blij zijn als ik weet hoeveel rakaat ik heb gebeden.
ik ben geen geleerde en weet zelfs weinig over de islaam.
ik denk zelf dat je niet moet zoeken naar concentratie IN het gebed maar VOOR het gebed. een goede fundering zorgt er immers voor dat het huis erboven er stevig op blijft.
met het gebed is het volgens mij net zo. wanneer je met het juiste niveau begint zal het goede daarop volgen.
in het gebed dienen we ons te ontspannen, en in deze tijden zijn we gehaast een goede fundering voor een carriere op te bouwen.
tussen elk gebed is een leven waarbij we ons elk moment bewust dienen te worden van onze omgeving en de schepper daarvan. ik denk dat bewustwording voor het gebed veel goeds zal toevoegen aan het gebed.
begrijp me niet verkeerd. ik zeg niet dat een carriere opbouwen slecht is. maar een beetje pas op de plaats voor het gebed.
Saida, (#15), die gewaarwording ken ik ook…
@ Ashraf Ashrafi: kun je mij aub een link geven naar een goede site waar de vertalingen van het werk van Baba Bulle Shah (Sultan Bahu) te vinden zijn?
Opmerkelijk vind ik trouwens het volgende: het fragment wat je hebt geciteerd van Sultan Bahu was een stuk wat ik maar niet kon vertalen uit de oorspronkelijke tekst in het Saraiki (o.a. gezongen door Abida Parveen in haar album Sufyana Qalam).
Daarom ben ik op zoek naar een goede site die de Engelse (en liefst ook Urdu) vertalingen heeft. Zelf heb ik ze nog niet gevonden dus ik zal het enorm waarderen als je me een link kunt geven.
Thanks in advance.
MashAllah broeder Ashraf, ik merk echt dat je je best doet :)
Zelf heb ik het ook een paar keer meegemaakt toen ik in een moeilijke periode zat, net als Hilal.
Maar dagelijks komt het niet denk ik, soms heb je gewoon zóveel aan je hoofd dat je gedachtes de hele tijd afdwalen
Maar inderdaad zoals Ikken zei: weet dat Allah (swt) jou altijd ziet, en al lukt het niet altijd, je intentie vind ik een van de belangrijkste dingen.
Verder heb ik ooit een goede advies gekregen:
Bid alsof het je laatste keer is, beeld je in dat achter je de dood staat, links van je de hel en rechts van je de hemel
:) probeer het eens zou ik zeggen
Yazzy ;-)
Jij zei : “beeld je in dat achter je de dood staat, links van je de hel en rechts van je de hemel
probeer het eens zou ik zeggen”
dat links en rechts gaat nog, maar achter mij de dood ? Holymoly haha.
Love,
Aleem Ahmed
Initiatiefnemer Islam Media Monitoring
AleemAhmedAbdul@yahoo.com
@ Aleem
Ja maakt je beetje bang he… maar goed bij mij heeft het geholpen :P opeens ben je een STUK serieuzer bezig, haha.
Rakaat!?
Salaat is Sabr, geduld… Of je het kan opbrengen, om het vijf keer per dag te verrichten… Je hebt niet altijd warm water, soms ben je moe, heb je het druk en lukt het niet altijd zo makkelijk.
Maar als je het gebedskleedje hebt opengevouwen en je staat er eenmaal op, en je hebt het gevoel van Aladdin.. (dus dat het enige wat je hebt, het gebedskleedje is…dat je als het ware wegvliegt van alles wat werelds is)
dan IS HET GOED INSAALLAH !! :-)
@ Turkse.. in … tha… house… olum
Mooi gezegd!
Sukran !
De afgelopen weken heb ik mij sterk moeten afzonderen. Ik heb moeten nadenken en keuzes moeten maken. En dan heb ik vooral met de vraag gezeten: ‘Waarom voel ik me onrustig van binnen?’.Ruim een maand geleden zeiden veel vrienden ook tegen mij: "Umar
beetje late reactie:
Ik ken het gevoel dat je omschrijft wel, al is het eigenlijk niet te beschrijven, maar niet in een gebed, maar in de kunst. Bij een goed schilderij kan ik zeer emotioneel worden en bij het zelf scheppen ervan is het soms of ik in een andere wereld ben, weg van alles wat een naam heeft.
Het is geen religie, maar zo voelt het wel.
Jij bent het dan ook die deze passie veroorzaakt. Niets/niemand hoeft je dit toe te sturen, want ieder mens heeft het al; het moet (letterlijk) uit jezelf komen. (Denk ik)