Voorpagina Maatschappelijk, Politiek

Kaddafi dood, Bush is de volgende

Iedereen die voor een rechtvaardige wereld staat, zou de executie van Kaddafi moeten afkeuren. Anders kunnen we net zo goed terug naar de tribale samenleving van de zesde eeuw.

Ergens moet dat kunnen. Dat een Irakees die zijn familie heeft verloren door Amerikaanse bommen, een enkeltje naar de Verenigde Staten boekt. Vervolgens reist die persoon stad en land af, bewapend met een botte mes, op zoek naar George Bush. Op het moment dat de Iraakse getraumatiseerde moslim de ex-president heeft gevonden snijdt hij zijn keel door en hangt hem onder muzikale begeleiding van wat ‘Allahu Akbars’ triomfantelijk aan een monument in Washington. Vervolgens gaan de beelden de hele wereld over, schokken ze enkelen, waarna we overgaan tot de orde van de dag. Op de volgende dag houdt een belangrijke president een persconferentie waarin hij uiteenzet dat een lang en pijnlijk hoofdstuk eindelijk is afgesloten. Achter de wolken schijnt nou eenmaal de zon. Einde verhaal, iedereen blij.

Afgelopen week schreef ik al een artikel over de dood van Kaddafi. Los van wat er nou exact gebeurd is, kruisvuur of openbare executie: zijn dood is tot mijn verbazing positief ontvangen. In de politiek, mijn directe omgeving en op verschillende platforms is er een discussie losgebarsten over de mate van wenselijkheid van zijn dood. Er wordt gesuggereerd dat zijn dood juridisch en politiek bekeken het handigst is. Immers, niemand lijkt ‘zin’ te hebben in een lang en traag proces. Alsof we het hier hebben over een saai potje schaakspel in het clubhuis van een Ulftse derdeklasser. Bovendien – en dat is blijkbaar een trend – wil men voorkomen dat het in leven houden van oorlogsmisdadigers zou kunnen resulteren in een soort martelaarschap. Ook een boeiende theorie.

Anderen beweren, zowel Libiërs als niet-Libiërs, moslims én niet-moslims, dat dit de enige rechtvaardige manier was om het leed van de slachtoffers te wreken. Op zich klinkt deze gedachtegang acceptabel. Kaddafi heeft veel doden op zijn geweten. Het gruwelijke bewijs daarvoor heeft de laatste maanden menig huiskamer bestormd. Iedereen heeft de beelden van de doden en verminkte slachtoffers gezien. Zo vaak zélfs dat we deze op een gegeven moment onder het genot van een balletje gehakt konden verdragen. Het zou bij wijze van spreken ‘onmenselijk’ zijn als je deze man een proces en levensverlenging zou gunnen.

We moeten echter niet vergeten dat Kaddafi enkele maanden geleden nog zijn tenten opsloeg in Brussel, Parijs en zelfs New York. En niet zo lang geleden werd Kaddafi’s anti-westerse retoriek ook massaal door moslims de hemel in geprezen. Hem nu een gruwelijke dood wensen getuigt daarom niet alleen van een beperkte historische kennis, maar ook van een dubbelzinnige moraal. Het voorbeeld in mijn inleiding geeft aan dat een samenleving met de normalisering en rechtvaardiging van executies zonder proces, gevaarlijker is dan een wereld zónder het type Kaddafi.

Als wij in de toekomst toestaan dat individuen hun persoonlijke leed zelf mogen botvieren op degenen die dat hebben veroorzaakt, zeggen we eigenlijk dat het belang van het individu boven het belang van de gemeenschap staat. Dat bloeddorstige wraakgevoelens van een slachtoffer boven rationele juridische, theologische en ethische beginselen staan. In het geval van het Bush-voorbeeld, betekent dat een moordaanslag desastreuze gevolgen zou hebben voor een hele gemeenschap. En dat met de kennis dat Bush, in de beleving (!!) van vele nabestaanden in Irak, gruwelijkere misdaden tegen de mensheid op zijn geweten heeft dan Arabische dictators. Hetzelfde geldt voor de dood van Bin Laden, wiens dood met luid gejuich en applaus werd onthaald.

Iedereen die voor een rechtvaardige wereld staat, zou de executie van Kaddafi moeten afkeuren. Vooral politieke leiders hebben hierin een voorbeeldfunctie, want als een herder verdwaalt dolen de schapen. Dan kunnen we net zo goed alle instituties afbreken en terug naar de tribale samenleving van de zesde eeuw. Zowel gelovigen als ongelovigen, politieke leiders én burgers, zouden deze zorgwekkende ontwikkeling consequent en ondubbelzinnig moeten verwerpen.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim