Discriminatie op de arbeidsmarkt is een feit. We kunnen hierover klagen of met constructieve oplossingen komen. Leyla Cakir komt met haar ’10 Onderwijsgeboden’.
Jongeren: “Ik kan geen baan vinden, omdat ik Ali heet”. “Ze willen geen allochtonen aannemen”. ”Wanneer ik vraag voor werk, hebben ze niemand nodig. De dag erna is er wel een nieuwe medewerker aangenomen”. “Mijn leraar lachte me uit toen ik zei dat ik dokter wilde worden”. “Diploma halen is geen probleem, maar werk vinden wel!”. “Vind je het gek dat jongeren dan de criminaliteit ingaan?”
Reactie: “Heeft niets met discriminatie te maken. Het ligt aan je eigen instelling”. “Je moet positief zijn en ervoor gaan”. “Zolang je doorzet, vind je wel werk”. “Neem je eigen verantwoordelijkheid”. “Vind je het gek? Met zo’n houding neemt niemand je aan”.
Ja, er is discriminatie op de arbeidsmarkt. Verschillende onderzoeken hebben dat al uitgewezen. Zelfs in commercials wordt deze problematiek aangekaart. Ontkennen heeft dus geen zin. Ja, het ligt ook deels aan de houding en de instelling van de jongeren zelf. Het slachtoffer uithangen is altijd gemakkelijker dan verantwoordelijkheid nemen.
Maar zijn wij met z’n allen niet verantwoordelijk voor het feit dat deze jongeren graag de slachtofferrol invullen? Een rol die zij gewend zijn. Een rol die wij gewend zijn hen te geven. Het risico hierbij is dat jongeren drop-outs worden. Waarom zouden ze nog moeite doen om te studeren als er toch geen toekomst is? Je zult als jongere heel sterk in je schoenen moeten staan en ouders moeten hebben die je volledig ondersteunen, wil je het negatieve verwachtingspatroon overwinnen.
Natuurlijk zijn er verschillende redenen aan te wijzen voor schooluitval: geen communicatie tussen ouders en onderwijzers, school wordt niet als “cool” gezien door jongeren, geen motivatie, niet genoeg ondersteuning als er problemen zijn bij het studeren, gebrek aan discipline en geen binding met school of omgeving, enz.
Laten we op de basisschool beginnen, waar kinderen 1/3 deel van hun tijd doorbrengen. Persoonlijk vind ik dat we sterke voorwaardes kunnen stellen als ouders willen dat hun kinderen op school blijven, maar dan zou het onderwijs wel die kwaliteit moeten bieden, waar kinderen recht op hebben. Het zou helpen als de onderwijzers meer mogelijkheden en tijd krijgen om meer contact te hebben met het thuisfront van kinderen. Dus meer huisbezoeken afleggen om een beter beeld te krijgen van de thuissituatie, vertrouwen inwinnen, binding creëren en 24 uur per dag beschikbaar zijn. Deze werken alleen als alle scholen hieraan meewerken en kwaliteit leveren.
Waar ik speciaal aandacht aan wil schenken zijn verwachtingen. Verwachtingen die wij hebben van deze jongeren. Ik vind dat onderwijzers het zwaarste, belangrijkste en mooiste beroep hebben. Dit wordt vaak onderschat. Een onderwijzer kan zoveel betekenen in iemands leven. Wie kan zich niet een leraar herinneren die zo veel indruk heeft achtergelaten dat je hem/haar nooit zal vergeten? Jongeren willen de omgeving niet teleurstellen. Als we nou eens vanaf de basisschool discipline eisen van ouders en kinderen, resultaten eisen en hoge verwachtingen hebben, dan geven we de jongeren een toekomst waarvoor ze hard willen werken. Immers, als de omgeving in je gelooft, waarom zou je niet in jezelf geloven?
We hebben eerder mogen kennismaken met de “Gouden Stadregels”. Met deze als inspiratie heb ik getracht “10 Onderwijsgeboden” op te stellen, speciaal voor onderwijzers. Voordat er weer kritiek van alle kanten komt, wil ik nog even benoemen dat er uiteraard ook “10 studentgeboden” en “10 Oudergeboden” zouden moeten komen, maar dat is misschien iets om een volgende keer over te schrijven.
- Gij zult altijd hoop geven
- Gij zult altijd in de kracht van uw leerlingen geloven
- Gij zult altijd doorzetten
- Gij zult altijd een optimist blijven
- Gij zult altijd een realist zijn, maar nooit uw idealen vergeten
- Gij zult altijd vertrouwen hebben, want dat is een teken van sterkte
- Gij zult altijd voor de volle 100% gaan.
- Gij zult altijd het goede voorbeeld geven.
- Gij zult altijd proberen het onmogelijke mogelijk te maken
- Gij zult altijd iedereen als gelijke zien en behandelen
Leyla Cakir (27) is intercultuur opbouwwerker in Weert.
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
18 Reacties op "De 10 Onderwijsgeboden"
Nou als dit de waarden en normen zijn die ze op de leerlingen overbrengen lijkt het mij prachtig. Ik heb familie die in het onderwijs zit en die hebben het moeilijk met de groeiende hoeveelheid taken die ze op hun bord krijgen. Er moet steeds meer in schooltijd met leerlingen die soms veel aandacht nodig hebben. En dan ook nog huisbezoeken … wanneer moet dan dan ? hoor ik ze al zeggen.
Overigens hoeven leraren de leerlingen van mij niet als gelijke te zien; gelijkwaardig vind ik wel mooi genoeg maar dat is echt wat anders.
Goed stuk! Ook ik denk dat er erg veel veranderd kan worden aan de instellingen van deze leerlingen als daar heel vroeg al op ingespeeld wordt, waardoor jongeren veel gemotiveerder de maatschappij intreden
@ Simon
Ik DENK dat ze met gelijkwaardigheid bedoeld dat de leraar alle leerlingen als gelijkwaardig ziet.
Ik vraag me eigenlijk wel echt af of er wel echt zoveel discriminatie is naar allochtonen toe, als wijzelf beweren, en de onderzoeken? Ik vraag me ook echt af hoe betrouwbaar deze onderzoeken wel niet zijn?
Ik ben zelf een allochtoon, heb een moslim achter en voornaam. Ik heb nog nooit problemen gehad met solliciteren, en kan ook zeggen dat na mijn studie, ik in mijn sollicitatie traject, ontzettend veel reacties kreeg. Ondanks mijn naam!!!
Ik heb dan wel een universitaire opleiding gevolgd in de lucht en ruimtevaart, en daarna elektrotechniek met als specialisatie telecommunicatie. Het is wel zo dat er een arbeidstekort aan technisch personeel is, en dat dit wellicht hebt met het vinden van een baan. Maar uit mijn eigen ervaringen wil ik ook even de andere kant laten zien, dat het echt niet zo is dat enkel allochtonen worden gediscrimineerd. Ik denk dat het zelfs zo is dat de situatie in Nederland toch wel beter is dan andere landen in europa.
Ik bedoel, zelfs allochtonen worden soms niet aangenomen, maar als het in precies dezelfde situatie een allochtoon is, spreken we meestal gelijk van discriminatie? Ik denk dat wijzelf toch eerder een slachtoffer rol spelen, en bij iedere slachtoffer van een mug een olifant maken, waardoor helaas het zo lijkt, dat er wordt gediscrimineerd.
Ik wilde ook nog wat kwijt. In het stuk wordt beweerd dat er meer aandacht zou moeten komen voor het opvoeden van kinderen, van allochtonen.
Waarom? Autochtonen kinderen leven in hetzelfde land,gaan naar dezelfde scholen en universteiten. Waarom zijn die wel een succes en allochtonen niet? Welke oorzaken zou dit volgens jullie kunnen hebben? Als antwoord zou ik waarschijnlijk krijgen, geen uitzicht op toekomst ondanks een diploma? Dit probleem maken we ervan, doordat we van een mug een olifant maken. Als we dit nou als allochtoon niet zouden doen….. zou dit dan helpen?
De kritieke vraag is, waarom kan een autochtoon kind volgens dit geschreven stuk, in een exact dezelfde omgeving als een allochtoon kind, wel succes behalen, en andersom niet???
Heeft niks te maken met, achterstandwijken etc… ik denk dat in nederland de faciliteiten op het gebied van sociale voorzieningen en onderwijs zeer zeker, goed genoeg zijn omjezelf zeker zeer goed te kunnen ontwikkelen.
Dus graag zou ik daar dan wel antwoord op willen hebben ?
aan #3 raadj
Jij bent een geweldig iemand! Ik ben er trots op dat jij burger van het zelfde land bent als ik. Ik hoop en verwacht dat jij het ver zal brengen.
Er wordt wel gediscrimineerd, maar lang niet zoveel als er gedacht wordt. Voor ruim 80% van de gevallen is de oorzaak m.i. het vervullen van een slachtofferrol.
Kom op, waar een wil is, is een weg. Zoek en bestudeer successtories van mensen zoals Lakshmi Mittal (Mittal Arcelor), Bose (komt uit India) maar ook de profeet Mohammed. Vooral de moslims zouden in de profeet een goed voorbeeld moeten kunnen vinden. Hij liet zich niet weerhouden, ondanks het feit dat hij niet alleen gediscrimineerd werd, maar ook omdat hij stelselmatig buitengesloten, tegengewerkt en verketterd werd op alle mogelijke manieren.
Laten we eerlijk zijn, in Nederland gebeuren zulke dingen niet. Ja, er is toenemende druk op allochtonen om hun betere kanten te laten zien en ja, er wordt gedisrimineerd. Maar betekent dat dan dat je het moet opgeven?
Nee! waar een wil is, is een weg en de aanhouder wint!
Een stukje eigen achtergrond: ik kom uit een achterstandwijk, kreeg op de lagere school te horen dat ik met “hakken over de sloot” LBO zou kunnen doen. Ik was verlegen, en niet zomaar een beetje, maar onzettend verlegen! ik kom uit een probleemgezin, arm land, noem maar op, ik kan zo nog wel ff doorgaan! En uiteindelijk kom ik toch steeds verder. Na het behalen van mijn Havo diploma ben ik teruggegaan naar de lagere school om ze te laten zien dat ze me onderschat hadden.
Opgeven kan en doe ik niet! Vandaag de dag heb ik een goede baan, daarnaast ben ik lid van de Ondernemingsraad bij mijn werkgever, een beursgenoteerd bedrijf. Daarnaast run ik een eigen coachings- en trainingsbedrijf en help ik met het oprichten van een Multicultureel Ondernemersplatform.
Veel? Nee, jij kan het ook. Ik durf te wedden dat jij het ook kan en dat jij het nog veel beter kan! Je hebt alleen iemand nodig die je de weg wijst, toch? stuur maar een mailtje via mijn website!
Hoi Leyla,
Ik ben het eens met de strekking van je verhaal maar als ik als juf (wij worden overigens “leraar” genoemd, je ziet, ik heb m`n rode potlood in de aanslag!)
op de basischool bij alle leerlingen op bezoek zou gaan ben ik hier ongeveer anderhalve week aan kwijt.
Wie gaat dat betalen?
Maar je hebt het ook terecht over “mogelijkheden”.
Je tien geboden brachten mij een glimlach om de mond. Bij lange na voldoe ik daar niet aan. Gelukkig niet, ik zou gauw overspannen zijn ;-) .
Zeg eens, jij als intercultureel opbouwwerker, voldoe jij eraan?
Ik kijk uit naar je tien oudergeboden!
*modbreak: watch your step*
aan #7 axelle
“wij worden overigens “leraar” genoemd”. Ja tegenwoordig is dat zo. Vroeger had je kleuterleidsters, onderwijzers (een erenaam) en leraren. Dan wist je wat de betrokkenen zo ongeveer deden. Iedereen wil een steeds imposantere titel hebben. We zullen het nog meemaken dat elke leraar “professor” wordt genoemd …
Juist Peter, je moet wel met je tijd meegaan hè.
“Ja, er is discriminatie op de arbeidsmarkt. Verschillende onderzoeken hebben dat al uitgewezen.”
Welke onderzoeken? Ik vraag dat omdat iemand mij dat onlangs vroeg, toen ik met deze bewering kwam, en ik het antwoord schuldig moest blijven.
Verder: een artikel uit 2004 van een voormalig onderwijzer die zijn linkse idealen in de jaren ’90 volledig zag afbranden.
http://tinyurl.com/393st2
Ik zeg niet dat dat de hele werkelijkheid, maar het is wel iets waar leraren in de binnensteden tegen aan lopen.
Salaam allemaal,
ik zou willen inbrengen dat ik zelf geen discriminatie ervaar op de arbeidsmarkt.
Ik ben allochtone afkomst ben en heb Arabische voor en achternamen.
Ik heb tegenwoordig een redelijk seniore functie binnen 1 van de grootste Nederlandse banken en heb een academische studie voltooid. Redelijk senior omdat ik nog altijd (helaas) geen CEO ben geworden maar je weet maar nooit haha.
Circa 10 jaar geleden, toen ik mij begaf op de arbeidsmarkt had ik wel het gevoel dat ik gediscrimineerd werd.
Maar ik moet toegeven dat mijn sociale en spreek en luistervaardigheden toen van een minder niveau waren. Ik ben een redelijk aantal keren afgewezen voor banen. Maar dat geldt ook voor veel witte Nederlanders.
Toen vond ik dat discriminatie maar nu denk ik daar anders over.
Alles veranderde toen ik de volgende stappen ondernam:
1) Ik volgde een Social Vaardighedentraining aan het Arbeidsbureau in Rotterdam
2) Ik dwong mezelf om in het leven niet te focussen op de negatieve punten van gesprekken of mensen maar op de positieve.
3) Door 1) en 2) nam mijn zelfvertrouwen en vaardigheid erg toe.
Mijn werk is erg internationaal en als ik de situatie in andere landen afweeg tegen Nederland,…dan durf ik te stellen dat ik in Nederland beter af ben dan in Frankrijk, Belgie, Engeland en de Verenigde Staten.
Ik vind autochtone Nederlanders over het algemeen hele prettige en aardige mensen. Zo anders dacht ik er 10 jaar geleden over. Hoe een mens kan veranderen.
Dit wilde ik even delen.
groet, Salah
aan #12 Salahudin
Jouw verhaal bevestigt mij in de gedachte dat het — ondanks problemen — een goed ding is dat er “nieuwe Nederlanders” in ons land zijn bij gekomen, dat dat een aanwinst is, die Nederland verrijkt en interessanter maakt.
Zoals zo vaak is het allemaal een beetje waar. Ik denk niettemin dat het vooral de ouders zijn die moeten zorgen dat kinderen hun school afmaken. Juffen komen en gaan maar ouders blijven.
Ik ken wat mensen in het onderwijs en een dreigement als “dan bel ik je moeder”‘ werkt bij veel te veel kinderen niet meer. Ik moest daar vroeger niet aan denken.
@Jpop: Ik herken wat je zegt. Niettemin is er natuurlijk al iets mis als je vindt dat je moet dreigen en het dus het gezag buiten je eigen onderwijspraktijk nodig hebt om zelf gezag te hebben. Misschien moeten leerkrachten ook wel gewoon weer meer leerkracht worden. Tuurlijk valt er thuis genoeg te verbeteren: graag zelfs, maar dat neemt niet weg dat in mijn praktijk kinderen die thuis niet (hoeven te) luisteren dat bij mij wel moeten!
Ik weet niet of het met houding of wilskracht te maken heeft, maar een goede sollicitatie brief doet wonderen.
Persoonlijk heb ik ook vaker een autochtoon boven een allochtoon moeten verkiezen bij het aannemen van personeel. En geloof me, dat had niets te maken met hun namen. Wel met een barslecht geschreven brief, die stikte van de taalfouten. En dan heb ik het niet over kleine allochtonenfouten die we allemaal wel eens maken…
Ondanks mijn onuitspreekbare naam, heb ik persoonlijk nooit het gevoel gehad gediscrimineerd te worden . Ik schreef ook altijd in een brief dat juist mijn culturele achtergrond een meerwaarde zou kunnen zijn voor het bedrijf.
Dus misschien is houding toch wel belangrijk.. ;)
Dat je het niet ziet, wil niet altijd zeggen dat het er niet is!
Dat je het niet meemaakt, wil niet zeggen dat anderen dat niet doen!
Credits aan Yonca Ozbilge om een thread van een jaar oud, nieuw leven in te blazen ;-) Zolang de achterstand van de allochtonen op de arbeidsmarkt niet is bijgehaald, blijft dit een actueel onderwerp.
Ook ik heb geen negatieve ervaringen ondervonden op de arbeidsmarkt. Ook niet toen ik nog studeerde en op zoek was naar een geschikte stageplaats. Sterker nog, ik had de luxe positie om uit ruim 4 stagebedrijven te kiezen in een tijd dat in de media veel aandacht werd geschonken aan de discriminatieproblematiek op de arbeidsmarkt. Hiermee wil ik niet ontkennen dat dit probleem zich niet voordoet. Wellicht hebben we er hier in Brabant minder last van dan bijvoorbeeld in de Randstad. Who knows?
Een Marokkaan die spreekt met een ‘zachte g’ klinkt misschien gelijk veel sympathieker ;-)
@Peter B
Ik vind het bemoedigend dat je de komst van ‘nieuwe Nederlanders’ (ik ben een ‘oude Nederlander’;ben hier geboren) eerder als een verrijking ziet dan een bedreiging. Echter vind ik dat de autochtone Nederlander ook moet durven te staan voor de allochtonen die voor problemen zorgen. Daarmee bedoel ik dat we de problemen niet over de etnische, culturele of religieuze boeg moeten gooien. Immers blijkt uit de successtories dat dergelijke identiteitselementen geen belemmering hoeven te vormen voor een goed burgerschap.
Een ‘probleem-marokkaan’ moet wat mij betreft dan ook op dezelfde manier benaderd worden als een ‘probleem-nederlander. Door bij negatieve elementen van de integratie nadruk te leggen op de verschillen tussen autochtonen en allochtonen, krijgen de allochtonen nooit het gevoel er onvoorwaardelijk bij te horen. En juist dat laatste is cruciaal om de integratie te laten slagen.