Dwanghuwelijken. Velen kennen het fenomeen wel. Dochter (of zelfs zoon) moet trouwen met iemand waar de ouders of familieleden in land van herkomst een oogje op hebben. Of dochterlief hier zelf zin in heeft, is niet aan de orde… daar gaat het bij dwanghuwelijken namelijk niet om. Het gaat ook niet om wederzijds begrip of het elkaar uberhaupt mogen. Het gaat om iets anders, om andere belangen en zeker niet om de twee in kwestie.
In België zijn ze zo dom nog niet. Na Noorwegen is nu ook in het land van de zachte ‘g’ de harde hand niet meer toegestaan.
Gedwongen huwelijken worden vanaf nu strafbaar gesteld en kunnen dan ook nietig verklaard worden. Een studie van de KUL uit 1999 geeft aan dat meer dan een kwart (27 procent) van de Turkse en Marokkaanse vrouwen ouder dan veertig onder dwang in het huwelijksbootje stapte.
Dit onderwerp is één van de onderwerpen waar cultuur de religie overheerst.
Nu begrijpt niet iedereen het verschil tussen ‘dwanghuwelijken’ en het ‘uithuwelijken’. Het eerste is een variant van het tweede. Uithuwelijken houdt kort door de bocht in dat (meestal) de ouders in hun contacten iemand hebben gevonden, waarvan ze denken dat diegene een perfecte schoonzoon of -dochter zal zijn. Ze stappen naar hun eigen kind af en zeggen bijvoorbeeld:
> Dochter, je bent bijna klaar met je studie, je ziet er nog goed uit en wij willen graag onze kleinkinderen nog zien…
– Wie heb je gevonden pa?
> Dochter, hij is een goede jongen, heeft een mooie baan en respecteert ons. Ze komen volgende week langs en kijk of je het wat vindt…
Het verschil hier met een dwanghuwelijk is hoe het verder afloopt. Bij het uithuwelijken op de Islamitische wijze maakt iedereen kennis met elkaar met de families erbij en hebben de kinderen zelf het laatste woord. Bij een dwanghuwelijk hebben de ouders eigenlijk al het ja-woord gegeven, nu willen ze het liefst dat dochter zelf ook ja zegt. Zegt ze dat niet, dan wordt haar gezegd dat het ja-woord al gegeven is en dat het huwelijk al ingepland is. Wilt u weten hoe een vrouw hierop reageert? Kijk dan even naar een doorsnee Pakistaanse soapserie.
Ik ben niet per definitie tegen uithuwelijken (hier of in land van herkomst). Dan hadden we Prinses Maxima nooit gehad. Ik ben wel tegen het uithuwelijken als dwang erbij komt kijken. Als het niet meer gaat om het leven van het paar, maar om het geluk van mensen eromheen. Mensen hebben de gekste redenen om hieraan te doen: rijkdom in de familie houden, familie-eer hoog houden (wat dat ook moge zijn), banden met land van herkomst te bewaren of zelfs het bijleggen van ruzies tussen stammen door onder dwang uit te huwelijken.
Ook in Pakistan is onlangs een wetsvoorstel ingediend door ‘Pakistan Muslim League’ om deze ‘forced marriages’ te verbieden bij de wet. Helaas bleek deze niet aangenomen te worden door een kleine meerderheid.
Ik vind het een goede maatregel van de Belgen, maar ik betwijfel het effect. Als je je dochter kunt laten trouwen met een man die ze niet wil, dan is de vraag of ze bereid is (of durft) om richting de politie te stappen. Iemand is namelijk pas strafbaar als het dwanghuwelijk ook als zodanig is aangetoond. Laten we hopen dat het een stap de goede richting op is.
Lees ook over mijn heldin: Mukhtar Mai
41 Reacties op "Geen dwanghuwelijken voor de Belgen"
Nou, ik ben ook niet zo voor de milde vorm van uithuwelijken die je beschrijft. Helemaal vrijwillig is het namelijk bijna nooit.
Want als de ouders de kennismaking hebben gearrangeerd en als de families ook al kennis hebben gemaakt, kan een kind moeilijk nog nee zeggen. Er gaat toch een bepaalde druk vanuit. En een tweede keer of een derde keer nee zeggen, wordt wel héél erg moeilijk.
Ik begrijp wel dat een huwelijk in de meeste islamitische culturen méér is dan alleen een verbond tussen twee individuen. In feite trouwen twee families met elkaar. Maar dat mag toch nooit ten koste gaan van het levensgeluk van de huwelijkspartners?
Ik ben in ieder geval blij dat mijn vrouw (van Marokkaanse afkomst) helemaal haar eigen zin heeft kunnen doorzetten.
Zoals Umar al schreef als je niet tegen je ouders kan protesteren durf je ook geen aangifte te doen.
De meeste stemmen in om hun ouders geen verdriet te doen. Nou dan ga je ook helemaal geen aangifte doen.
En omdan achteraf aangifte te doen als je je maagdelijkheid al verloren ben is nog een extra drempel.
Ik pleit meer voor informatie over de rechten van de vrouw binnen de Islam. Een meisje staat sterker in de schoenen als ze niet de toorn van Allah vreest wanneer ze tegen haar ouders in gaat.
Vooral omdat bijv bij Marokkanen de toorn van de ouders gelijk wordt gesteld met de toorn van Allah.
“Nou, ik ben ook niet zo voor de milde vorm van uithuwelijken die je beschrijft. Helemaal vrijwillig is het namelijk bijna nooit.
Want als de ouders de kennismaking hebben gearrangeerd en als de families ook al kennis hebben gemaakt, kan een kind moeilijk nog nee zeggen. Er gaat toch een bepaalde druk vanuit. En een tweede keer of een derde keer nee zeggen, wordt wel héél erg moeilijk. ”
Die kennismaking zou ook uit interesse voort moeten komen. De kinderen stemmen in ‘vooruit, laten we maar even kijken dan’. Ik ken genoeg mensen die meerdere gesprekken hebben gehad met verschillende families (kandidaten), maar toch ging het elke keer niet door. Dochter of zoon in kwestie zei nee.
Daarnaast spreek jij over ervaringen die jij om je heen ziet en niet zozeer over ‘uithuwelijken zonder dwang’, waar ikzelf ook geen tegenstander van ben. Want het lijkt mij sterk dat een kind met iemand trouwt terwijl hij dat niet wil en toch niet gedwongen werd….
@Ihsan:
Als kinderen echt de vrijheid voelen om keer op keer nee te zeggen, hoor je mij natuurlijk niet klagen. Maar ik denk dat de druk toch toeneemt om een keer ja te zeggen. Trouwen is immers heel belangrijk. Ik denk dat weinig ouders het geduld hebben om elke keer opnieuw zo’n circus met een potentiële schoonfamilie op touw te zetten. Bovendien: als het kind nee zegt, is dat toch een soort van gezichtsverlies.
@Saida:
Dat lijkt me een goede suggestie: betere voorlichting over de rechten die de islam aan een vrouw geeft. Ik ben geen kenner van de islam, dus ik weet niet precies welke rechten een vrouw heeft. Maar als zij inderdaad de volle vrijheid heeft om nee te blijven zeggen tegen huwelijkskandidaten die haar ouders aandragen, zonder de toorn van Allah te vrezen, dan is het belangrijk dat zij dat weet.
Maar dan nog: niemand wil zijn of haar ouders voor het hoofd stoten. Als ik me een beetje in de cultuur probeer te verplaatsen, lijkt mij de omgekeerde weg beter: een zoon of dochter zoekt zijn/haar eigen partner en de families kunnen dan ja of nee zeggen.
Maar eigenlijk vind ik natuurlijk dat de families er helemaal niks mee te maken hebben. Trouw gewoon met degene van wie je houdt. Als je familie het er niet mee eens is, pech gehad. Maar dat is mijn Nederlandse manier van denken.
Christiaan
“Maar dan nog: niemand wil zijn of haar ouders voor het hoofd stoten. Als ik me een beetje in de cultuur probeer te verplaatsen, lijkt mij de omgekeerde weg beter: een zoon of dochter zoekt zijn/haar eigen partner en de families kunnen dan ja of nee zeggen.”
Hier kan ik me wel weer in vinden. Het probleem blijkt in de praktijk denk ik pure angst te zijn. Ouders waren eerst bang dat je een verkeerde keuze zou maken, nu ze naar NL zijn gekomen is een andere angst dat je de cultuur totaal zult verliezen, etc…
Dus ik vind ouders die meedenken op dit gebied geen probleem. Of ze zelf met kandidaten komen of dat jezelf met iemand aankomt. Als maar uiteindelijke woord bij jou blijft…. (jou = degene die zou moeten trouwen)
Wat we bij dit probleem eigenlijk heel sterk terugzien, is het selectief toepassen van de Islam. Dat gebeurt ongelofelijk veel. Of we het nou hebben over dwanghuwelijken, de Saudische overheid of de cartoonrellen. Als je eigen eer wordt geschaad of als je eigen belangen op het spel staan, haal je de Islam erbij. Maar zodra je wat moet ‘inleveren’ weer niet.
Je ziet dat de Islam zo wordt gebruikt om eigen ideeën te verkopen, je cultuur op te dringen, je eigen status boven anderen te plaatsen, etc…
Dwanghuwelijk is dan een van de vele voorbeelden van wat het resultaat kan zijn: het heeft niets met de Islam te maken, maar het verkoopt goed. Vooral aan degenen die zelf niet sterk in hun schoenen staan wat Islam betreft. En dit blijft in stand als je de helft van de Quran ook nog eens moet gaan verscheuren… ik zou zeggen: “Plak nou eens een keer wel die andere helft erbij”
hmmm ik voel inspiratie voor nog een artikel…
“Een meisje staat sterker in de schoenen als ze niet de toorn van Allah vreest wanneer ze tegen haar ouders in gaat.”
Het is één punt voor, maar toch niet zo absoluut beslissend dat dit in 100% van de gevallen de doorslag geeft. Cultuur botst nu eenmaal heel vaak met religie, en de praktijk laat zien dat het eerste meer prioriteit krijgt in het doen en laten dan het tweede.
“Bovendien: als het kind nee zegt, is dat toch een soort van gezichtsverlies.”
Klopt helemaal. Dat maakt het hele ‘voortraject’ ook zo lastig en daarnaast een gezonde gang van zaken ook onmogelijk indien de ouders aandringen om haast te maken. Dit hele gebeuren zou eigenlijk gewoon van begin tot eind opnieuw moeten worden overwogen.
“uithuwelijken op de Islamitische wijze..” das now het aller grootste onzin ooit, die twee termen gaan niet met elkaar samen.
”Maar dan nog: niemand wil zijn of haar ouders voor het hoofd stoten. Als ik me een beetje in de cultuur probeer te verplaatsen, lijkt mij de omgekeerde weg beter: een zoon of dochter zoekt zijn/haar eigen partner en de families kunnen dan ja of nee zeggen’
Dat is ook geen oplossing want als de ouders al een kandidaat in petto hebben, blijven ze nee zeggen tot hun kind het opgeeft.
HATSJOEEEEE!!!!!
Gezondheid Snuitje, God bless you :D
Saida schreef: “Dat is ook geen oplossing want als de ouders al een kandidaat in petto hebben, blijven ze nee zeggen tot hun kind het opgeeft.”
Ben ik met je eens… daarom vind ik gearrangeerde huwelijken überhaupt geen goed idee. Maar als het dan toch moet, dan zie ik liever dat het kind een keuze maakt en dat de ouders een veto kunnen uitspreken dan andersom. Dan heb je toch meer kans dat je kunt trouwen met iemand van wie je echt houdt.
Ik denk trouwens dat ouders vaak best akkoord zullen gaan met een ‘redelijke’ kandidaat als ze weten dat hun zoon of dochter echt van hem of haar houdt. Of ben ik nu te naïef?
@ #12, christiaan:
Dat veto hebben de ouders en degenen die willen trouwen sowieso.
“Ik denk trouwens dat ouders vaak best akkoord zullen gaan met een ‘redelijke’ kandidaat als ze weten dat hun zoon of dochter echt van hem of haar houdt. Of ben ik nu te naïef?”
Moeilijk te zeggen. Het verschilt per familie, de denkwijze hierover.
Ik zou graag eens een vergelijkend onderzoek willen zien naar het verschil tussen huwelijken die gesloten zijn via uithuwelijking en huwelijken gesloten op grond van “liefde”. Zo ver ik altijd heb begrepen is in nederland de kans dat jehuwelijk uitdraait op een scheiding een op drie. Hoe zit dat met uithuwelijkingen is het daar ook een op drie of is het meer of minder? Datt je namelijk een huwelijk uit liefde sluit wil namelijk allerminst zeggen dat het ook een liefdevol huiwelijk blijft.
Ik denk dat gearrangeerde huwelijken gemiddeld langer standhouden dan huwelijken uit liefde. Als je namelijk niet uit liefde getrouwd bent, dan is er geen enkele reden om te scheiden als je niet meer van elkaar houdt.
Bovendien is scheiden in islamitische culturen in de meeste gevallen geen acceptabele optie. Heel anders dan in westerse culturen, waar het huwelijk bijna een wegwerp-artikel is geworden: vind je elkaar niet meer leuk, dan ga je uit elkaar en zoek je een ander.
@ Christiaan
Het klopt wel wat je zegt. In Islamitische culturen (of beter gezegd: In culturen waar de Islam schijnbaar belangrijk is) is het niet zo makkelijk om te scheiden. Maar dat heeft twee kanten. Zowel het huwelijksbootje instappen is een grote issue, als het uitstappen.
Bij een gearrangeerd huwelijk, houd je inderdaad ook rekening met van alles en nog wat. Met je eigen ouders, met ouders van je partner en ook erg veel met je kinderen. Als je wilt scheiden met je vrouw, moet je ook scheiden van al die andere relaties die je hebt opgebouwd.
Wat beter is, zeg ik niet… weet ik niet. Geldt per geval.
Jullie @ 15 en 16, gaan er vanuit dat een gearrangeerd huwelijk per definitie liefdeloos blijft. Hetgeen volgens mij in ieder geval niet per definitie het geval is . Of scheiden in islamitsche kringen minder makkelijk is betwijfel ik ook.
@ 17
Licht toe aub
Ik zal de hele wereld wel over me heen krijgen maar toch, het was tot na de oorlog in de betere kringen in het westen ook normaal gebruik dat een huwelijk geregeld werd, dit ging natuurlijk in hoofdzaak om de financiën en de bloedlijn veilig te stellen, maar het vreemde was dat dit soort huwelijken vaak succesvol waren, ik denk dus te durven stellen dat een huwelijk met verstand vaak een langer leven heeft dan een huwelijk uit liefde, liefde zwakt vaak af met de tijd en dan blijft er weinig over.
Liefde kan in een dwanghuwelijk later nog wel komen.
Maar de druk op een meisje (vooral) is gewoon erg groot. De familie doet er werkelijk bijna alles aan: haar een schuldgevoel bezorgen, haar op dr leeftijd wijzen, de jongen de hemel in prijzen, bij geboorte iemand anders iets beloven, stiekem doen en niet gelijk afwijzen, anderen aan het lijntje houden, enz.
‘Wil je een prins ofzo?’
ahhhh ik haat het als ze over de bloem beginnen die verwelkt.
Liefde kan in een dwanghuwelijk later nog wel komen, schrijft Yazzy. Ik kan me voorstellen dat je aan elkaar gehecht raakt, omdat je samen veel meemaakt, kinderen krijgt, noem maar op. Maar of dat liefde is? Ik betwijfel het!
Volgens mij kun je alleen echte liefde ervaren als je je partner in alle vrijheid zelf kunt uitkiezen. En mocht die liefde na verloop van tijd verdwijnen, dan is de kans op een scheiding groot. Daarom houden verstandshuwelijken (gearrangeerd en/of met dwang) volgens mij langer stand, maar ze bieden de huwelijkspartners minder levensgeluk.
Deze huwelijken hielden om dezelfde rede stand als waarom ze gesloten waren. Het is dus zeer de vraag of je en dergelijke huwelijk succesvol kan noemen. Als je er tenminste vanuit gaat dat een succesvol huwelijk een verbintenis is tussen twee mensen die samen in liefde een gezin willen vormen om gelukkige en volwaardige kinderen in groot te brengen.
Als je vind dat een huwelijk dat enkel en alleen gesloten is om de ouders tevreden te houden en waarbij de echtlieden bij elkaar blijven in haat en verbitterdheid om de vrede tussen de families te handhaven ook succesvol wil noemen, dan moeten we misschien eens kijken wat de definitie van een succesvol huwelijk is.
Ik ben tegen geregelde huwelijken, ze zijn zwaar uit de tijd en horen hier niet thuis. Als je de huwelijkspartner voor je kind regelt doe je dat uit puur eigen belang en heb te totaal geen respect voor je kinderen. Het is een achterlijk gebruik dat in strijd is met de grondbeginselen van onze maatschappij en dient zo snel mogelijk uit onze samenleving te verdwijnen.
Verder is religie een cultuuruiting, de religie is dus in zekere zin weldegelijk verantwoordelijk voor uitwassen.
Groeten,
Herman
Nou Herman, ik vind dat je nu wel heel erg door je eigen culturele bril kijkt. Inhoudelijk ben ik het best met je eens (zie reactie #1 en #21), maar ik denk dat de intenties van de ouders best goed zijn. Ze hebben niet de bedoeling om respectloos met hun kinderen om te gaan. Integendeel: ze denken volgens mij oprecht dat hun bemoeienis bijdraagt aan het geluk van iedereen.
Vergeet niet dat de individuele zoektocht naar geluk een behoorlijk Westers verschijnsel is. In veel culturen wordt meer vanuit het collectief gedacht (zoals jij ongetwijfeld ook hebt gezien in de cultuur van je vrouw).
Hoi Christiaan, inderdaad, ik kijk puur door mijn westerse culturele bril. Ik heb al vaker gemeld dat ik die op het front van de individuele vrijheid absoluut superieur vind. We hebben het hier toch over Nederland en niet over het land van herkomst van de eerste generatie? Daar wil ik best wat gematigder in zijn. Maar ik heb het over hier ten lande en dan ben ik niet voor de zachte heelmeester taktiek.
Als je je kind niet in staat acht zelf zijn/haar leven te laten leven zoals hij/zij dat goeddunkt, dan heb je geen respect voor het verstand van je kinderen. Dan ben je als ouder net zo arrogant als ik en beschouw je je kinderen als achterlijk en niet beslissingsbevoegd.
#2 Saida
Meid, je hebt helemaal gelijk!
Ja, natuurlijk is de Westerse cultuur superieur op het gebied van individuele vrijheid, want de individuele vrijheid is in het Westen uitgevonden! Maar dat wil niet zeggen dat iedereen die hier woont ook de Westerse normen moet overnemen.
Ik kan me goed voorstellen dat mensen met een andere culturele achtergrond gelukkiger zijn als ze in Nederland op hún manier kunnen leven, met wat minder individuele vrijheid en meer onderlinge afhankelijkheid (of gemeenschapszin, net hoe je het wilt noemen). Ook dát is een vorm van vrijheid. Ik vind dat je niet kunt zeggen dat zulke omgangsvormen ‘hier niet thuishoren’.
Ik vind wel dat de Nederlandse samenleving steun en opvang moet bieden aan mensen die (in hun eigen ogen) het slachtoffer worden van een gebrek aan vrijheid in hun eigen subcultuur.
Euuuh, nee Christiaan, individuele vrijheid is niet door het westen uitgevonden. Die kom’t zo’n beetje uit Griekenland en is hier o.a. rond en na de middeleeuwen via de Islam hier terechtgekomen. Maar dat staat hier verder buiten.
Je hebt simpelweg in Nederland niet het recht de vrijheid een ander bepaalde vrijheden te ontnemen, dat staat zelfs in onze grondwet. En dat ben jij hier als zachte heelmeester nu in twijfel aan het brengen met dergelijke uitspraken. Ik heb het over individuele vrijheden Christiaan, en jij wilt een groep de vrijheid geven individuen hun vrijheid te ontnemen. Ik ben daar fel tegenstander van. En bovendien blijf ik zeggen dat je het verstand van je kinderen niet serieus neemt: geen respect voor je kinderen dus. Sorry Chris, ik weet dat wij het feitelijk met elkaar eens zijn, maar ik blijf zeggen dat zulke omgangsvormen hier absoluut niet thuishoren.
En met dat eeuwige begrip voor een andere cultuur kweek je slachtoffers.
Kijk ik vind dat je je dochter best wat huwelijkskandidaten mag voorleggen als ouders. Niet dwingen. Verder vind ik dat ouders ook het recht hebben om een jongen af te wijzen terwijl de dochter wél met de jongen wil trouwen. Dit kan alleen als de ouders een goede en geldige reden hebben, en dus niet gebaseerd op rare dingen zoals uiterlijk of ras. De dochter zou hierover moeten nadenken, en niet gelijk tegenspreken.
Damn er is op schotel ene serie, Heena genaamd (jaja, pakistaanse serie). Ook over een meisje dat werd uitgehuwelijkt onder dwang, nu is gescheiden en straks weer onder dwang t huwelijk binnenstapt. Wat zou ik zulke meisjes graag een schop onder hun kont willen geven! Zulke meisjes willen maar al te graag de perfecte schoondochtertje spelen, en dan achteraf zitten zaniken. Bah!
Nee Yazzy, dat recht hebben de ouders niet. Er zijn wel wetten die bepalen dat mensen vrij zijn om hun eigen keuzes te maken, er zijn hier geen wetten die bepalen dat volwassen mensen door anderen wordt voorgeschreven hoe en met wie zij door hun volwassen leven willen gaan.
Jij mag je door je ouders de wet voor laten schrijven, dat is jouw keuze. Die keuze mag jij dus voor een ander absoluut niet maken. Omdat jij niet het vermogen hebt om je eigen partner te kiezen is jouw zaak, daar mag je een ander niet mee belasten. Omdat jij de verantwoordelijkheid niet aan kan, daarom kan een ander dat nog wel.
En die barbaarse traditie van het voorstellen van partners, daar kunnen we jammergenoeg weinig aan doen, maar het is heel duidelijk een vorm van belemmering van de vrije keuze. Deze vorm van slavenhandel is voor mij net zo verfoeilijk als de autochtoon die z’n dochter of zoon de deur uitgooit omdat zij een huwelijk wil aangaan met een allochtoon.
Geregelde huwelijken: discriminatie in zijn puurste vorm. Tegen onze wet en uitermate verachterlijk.
Vriendelijke groeten,
Herman
Chill out Herman :D
de recht die ik bij #27 heb genoemd hebben de ouders dus wel in de Islam. Doe voor de rest aub niet zo persoonlijk sjee zeg.
Dus de Islam is tegen onze grondwet?
Waarom maak je er meteen een juridische (zelfs grondwettelijke) kwestie van, Herman? Het staat mensen vrij om elkaar te beïnvloeden en om zich door anderen te LATEN beïnvloeden. Zolang er geen dwang of bedreigingen in het spel zijn, is daar weinig mis mee.
Vergeet niet dat het huwelijk in de islam een andere functie heeft dan in de Westerse cultuur. Voor jou en mij misschien moeilijk voor te stellen, maar zo is het wel. Wie graag op die manier leeft (en trouwt), moet dat vooral zo doen.
Ik vind wel dat er wettelijke bescherming moet zijn voor mensen die een individuele keuze willen maken, maar daar niet de mogelijkheid toe krijgen.
Christiaan, we zitten hier in de Westerse cultuur. Aan de ene kant wordt er heel hard gebruld als een blanke niet wil dat zijn dochter of zoon met een niet blanke een relatie aangaat. Dat heet dan DISCRIMINATIE en dat mag niet, en nu gaan we dat allochtonen wel toe staan dat zij zich met de partnerkeuze gaan bemoeien?
Ik weet niet hoe het bij jullie in de familie gaat, maar ik weet dat er bij vele van mijn allochtone kenissen de druk op de kinderen zo groot is dat er absoluut geen sprake meer is van vrije keuze. Wettelijk kunnen we weinig aan doen aan dergelijke vormen van onderdrukking, maar ik hou er niet meer mijn mond over. Als je je kinderen daadwerkelijk de vrijheid geeft om zelf te kiezen, dan moet je ze ook zelf laten kiezen.
De keuze tussen een Ali of een Mohammed mag dan in hun begrip vrije keuze zijn, maar dat is dat bij ons niet. Als je een kind werkelijk vrije keuze geeft, dan mogen ze zonder verdere consequenties ook kiezen voor een Jan, een Christiaan of een Ingrid.
Hartelijke groeten (ook aan Faatje),
Herman
Er is inderdaad geen verschil tussen blanke ouders die niet willen dat hun zoon/dochter met een neger trouwt en islamistische ouders die zich met de partnerkeus van hun zoon/dochter bemoeien. Je kunt het discriminatie noemen, maar het is niet verboden zolang er geen dwang of dreigementen aan te pas komen.
Je mag er natuurlijk je mening over geven, maar door de verwijzing naar de grondwet wek je de indruk dat je het zou willen verbieden. En daar ben ik tegen!
Ach Christiaan, in feite is het al lang verboden, maar wat heb je aan dergelijke wetten als de handhaving niet uitvoerbaar is? Of dat je door het handhaven meer schade als goeds veroorzaakt?
De enige manier om tot resultaat te komen is wat Umar hier doet, je moet het bespreekbaar maken. En de soep wordt bij mij echt niet zo heet gegeten als die wordt opgediend. Er zijn echt wel gelukkige huwelijken die door de ouders zijn geregeld en ik weet dondersgoed dat zij hoofdzakelijk uit liefde voor hun kinderen handelen.
Groeten,
Herman
Maar dan zijn we het helemaal eens, Herman!
(wat je inderdaad ook al zei in reactie #27)
Herman volgens mij heb je mn stukje bij #28 niet goed gelezen. Ik zei als ze een goede reden hebben, dus niet gebaseerd op uiterlijk en ook niet op ras of kleur of wat dan ook van die aard. Verder mogen ze niet dwingen of beslissen voor hun dochter of zoon, die beslissing maakt de dochter/zoon zelf. Ik zei alleen dat de dochter of zoon wel ff moet nadenken over wat de ouders zeggen, want meestal hebben de ouders het beste met hun dochter/zoon voor.
Stel dat een meisje wil trouwen met iemand die een crimineel verleden heeft en nog steeds soms rare dingen doet, en de ouders van het meisje wijzen haar erop. Dan moet het meisje niet gelijk terug schreeuwen en niet luisteren, maar wel over nadenken. Uiteindelijk beslist het meisje zelfffffffff
Huwelijk is mektab (=het lot) je hebt het deels in eigen handen, maar het is ook je lot…
Het soort huwelijk (dwang of vrije wil) heeft weinig te maken met de slagingskans. Immers, het doen slagen van een huwelijk heeft te maken met je rol (islamitisch gezien) binnen het huwelijk, de rechten en plichten waar beide partners aan dienen te voldoen etc.
Yazzy, er is een groot verschil tussen de opmerking van je moeder dat die jongen van twee huizen verderop wel een leuk koppie heeft en dat ze het wel aardig zou vinden dat de kleinkinderen op hem zouden lijken, en het voorstellen van huwelijkspartners waaruit gekozen mag worden.
Als jij van je van je ouders ook thuis mag komen met een leuke Pakistani die je hier ergens hebt opgedoken buiten de huwelijkspartners die je ouders voor je op het oog hebben, dan heb je al wat meer vrijheid zoals ik die voor ogen heb.
Kun je thuiskomen met een leuke blonde Fries die er geen bezwaar tegen heeft dat jij en je kinderen verder door het leven gaan als moslims dan heb ik bijna geen kruit meer.
Kun je ook gezellig thuis blijven komen als je besluit hindoe te worden omdat je vriend uit India zo verschrikkelijk gelukkig is als hindoe en jij hem daar graag in wil volgen. Dan hou ik natuurlijk helemaal mijn mond. Zolang dat niet kan, dan is de opmerking dat het meisje uiteindelijk zelf kiest in mijn ogen alleen maar bedoeld om de verantwoordelijkheid van een foute keuze bij haar neer te leggen. Multiple choice is een keuze, maar geen vrije keuze, zeker niet als je moet kiezen uit vier dezelfde antwoorden.
‘Als jij van je van je ouders ook thuis mag komen met een leuke Pakistani die je hier ergens hebt opgedoken buiten de huwelijkspartners die je ouders voor je op het oog hebben, dan heb je al wat meer vrijheid zoals ik die voor ogen heb. ‘
Ehhh Insha’Allah wel, haha. Nee kijk ik heb mn ouders sowieso gezegd dat het nu te vroeg is en ik er nog amper over na zit te denken. Maar ik ben ook niet zo’n meisje dat onder grote druk snel bezwijkt :D daar weten mijn ouders alles van haha.
‘Kun je thuiskomen met een leuke blonde Fries die er geen bezwaar tegen heeft dat jij en je kinderen verder door het leven gaan als moslims dan heb ik bijna geen kruit meer. ‘
Insha’Allah zou dit ook kunnen, indien hij moslim is. Ik weet niet wat mijn ouders ervan zullen vinden, aangezien ze erg cultuur gebonden zijn. Ze zouden mij denk ik liever zien thuiskomen met een standaard afghaan dan met een gelovige Pakistaan of Nederlander. Maar goed, we zien nog wel Insha’Allah.
Herman met alle respect, maar laten we de discussie hierbij houden aub.
Beste Yazzy, het is jouw leven, jij moet volgens mijn opvattingen je leven kunnen leven zoals als jij dat wilt mits dat maar niet te veel ten kosten gaat van anderen.
Vriendelijke groeten,
Herman