Voorpagina Algemeen

Opgelegde zelfkritiek

Sommige mensen lijden onder teveel zelfvertrouwen en volgens hen is zelfkritiek een misplaatst product. Anderen hebben teveel zelfkritiek en hun enige redding is Prozac, willen zij nog een beetje met zichzelf kunnen leven. Voor het ontwikkelen van iedere persoon is gezonde zelfkritiek nodig. Echter valt het me op dat het hebben van zogenaamde ‘zelfkritiek’ (vaak door de autochtonen opgelegd, ivm de "mislukte integratie") geen zelfkritiek is maar een poging is om boven de rest uit te rijzen.

Bij het hebben van zelfkritiek is het zaak het bij jezelf als individu te houden en niet voor de rest te spreken. Soms ben ik echt verbaasd over het feit dat anderen zelfkritiek over mij uiten. Zelfkritiek mag en moet zelfs. Echter om over bijvoorbeeld de hele Marokkaanse (of Islamitische) ‘gemeenschap’ collectieve ‘zelfkritiek’ te uiten is iets wat niet werkt. Wie zegt dat een ander gebaat is bij de uiting van  jouw ‘zelfkritiek’?

Wanneer je echt gaat relativeren..

Bovendien leidt zelfkritiek niet onvoorwaardelijk tot de top, zoals velen denken. De vraag is ook of de autochtonen net zoveel zelfkritiek hebben als dat er van bijvoorbeeld de Marokkanen, Turken, Moslims en niet-westerse emigranten verwacht wordt. Ik denk dat er veel mensen wakker geschud moeten worden. Die zogenaamde ‘zelfkritiek-fase’ heb ik gehad toen ik 18 was. Later ga je pas echt relativeren en leer je dat bijna alles twee kanten heeft die belicht moeten worden.

De vraag is waarom ik me niet kritisch mag opstellen ten opzichte van de Nederlandse maatschappij. Vooral wanneer zij steken laat vallen wat betreft o.a. buitenlandse politiek of binnenlandse orde, tolerantie en respect zonder meteen een vinger te krijgen die naar bv het Midden-Oosten wijst (of Noord-Afrika). Want kritiek op de Nederlandse maatschappij is kritiek op mijn eigen maatschappij en dus zelfkritiek.
 
Zelfbeeld, een product van een vergelijking..?

Op bv de Marokkaanse, Koeweitse, Saoedi-Arabische, Afghaanse, Somalische culturen zou je kritiek kunnen uiten, maar wat verbeterd dat aan de leefsituatie in Nederland? Waarom zou ik, als voorwaarde om kritiek te hebben op sommige zaken waarvan ik vind dat die in Nederland verbeterd kunnen worden, eerst naar een islamitisch (of Arabisch) land moeten kijken?
 
Je zelfbeeld wordt bepaald door je omgeving. Als die indoctrineert dat je jouw spiegelbeeld moet beperken tot het zien van positieve en vooral negatieve punten in het beeld dat zij voor je schetsen van ‘jou’, dan is je zelfbeeld slechts een product van een vergelijking die een ander maakt met zichzelf.
 
We leven nu eenmaal in Nederland, een land waarin het geven van commentaar en kritiek de normaalste zaak van de wereld is en (voor sommige met pijn in hun hart) geaccepteerd. Sterker nog, we leven in een democratie waarin je het recht hebt van alles te zeggen en te roepen, met als uitgangspunt: het kritiek geven op een ander en daar verbetering af te dwingen.
 
Mirror mirror on the wall, who is…

Als ik voor mijn spiegel sta en ik zou me kritisch opstellen ten opzichte van mezelf (de maatschappij waarin ik leef en de samenleving waarvan ik deel uit maak), dan komen we toch uit op Nederland en de Nederlanders (halve, hele, blanke, gele, donkere, kansarm, in alle geuren, kleuren en smaken). Echter wordt door velen mijn zelfkritiek beperkt tot het hebben van kritiek op de Marokkanen, moslims en de Islam.

Het is daarom belangrijk te zien wat bruikbaar is in het commentaar dat je krijgt, als persoon of groep, op persoonlijk of professioneel gebied. Over het algemeen gesproken denk ik dat veel allochtonen en/of moslims zelfbewuster en meer (oprechte) zelfkritiek hebben dan men denkt. Zelfkritiek leidt tot bescheidenheid. De arrogantie van andere die vinden dat Autochtonen een beter zelfbeeld hebben, zijn kritisch toe aan het "zelfkritiek".