Khadija (31) beschrijft een onderbelichte kenmerk van emotionele instabiliteit en burn-out: pijn in het lichaam en het verlies van energie. Ze deelt een pagina uit haar journal waarin ze schrijft over hoe ze de verjaardag van haar man voorbereidt. Een ogenschijnelijk mooie dag loopt parallel aan intense emoties, een gevoel van leegte en jarenlange, ondraagbare fysieke pijn.
Niloufar (30) deelt een persoonlijk verhaal over haar angst om queer te zijn. Hoe ze door haar thuissituatie, geloof en Iraanse cultuur haar ware identiteit jarenlang onderdrukt. Uiteindelijk leidt dit tot een periode van heftige paniekaanvallen, angst en depressie.
Hashim heeft na veel wikken en wegen besloten om naar de psycholoog te stappen voor hulp met zijn depressie. Om doorverwezen te worden maakt hij een afspraak bij de huisarts. Helaas wordt hij afgebeld aan het begin van de coronacrisis, nadat hij eindelijk die eerste moedige stap heeft gezet.
Het is niet waar dat iemand die zelfmoord pleegt ‘nooit wat liet merken’. Waar wij als gemeenschap vaak in falen in zulke gevallen is dat we gewoonweg niet goed genoeg luisteren.
Ik vertel de arts dat ik eigenlijk niet weet wat er mis is, maar dat ik weet dat er iets goed mis is. Dat ik het gevoel heb dat ik mezelf gaandeweg tussen de realiteit en verbeelding in de afgelopen maanden ben kwijtgeraakt. Dat mijn emoties zo vlak zijn als de tafel die tussen ons in staat. Maar vooral dat ik niet meer kan vertellen of ik nog leef of al dood ben.
Ze vraagt mij wanhopig wat ze kan doen om haar man te helpen. Ik begrijp haar wanhoop, want hoe help je een dierbare die mentaal in de knoop zit? Die zich voortdurend angstig of somber voelt. Die slecht slaapt, slecht eet, prikkelbaar is of aanhoudende lichamelijk onverklaarbare klachten heeft. Een dierbare die steeds minder praat, zich steeds vaker terugtrekt en steeds verder van je verwijderd raakt.
Drie weken na hun bruiloft stort Aicha in. Een burn-out. Haar man, Sameer, leert elke dag meer over de ernst van Aicha’s burn-out. Ze weten allebei nog niet hoe ze hier het best mee om kunnen gaan. Aicha en Sameer gaan ruim een jaar na hun bruiloft in gesprek om terug te kijken op een bijzondere periode.
In de islamitische benadering van een laag zelfbeeld wordt een religieuze zekerheid als uitgangspunt genomen. Dat is dat de mens an sich waardig is, ongeacht wat hij doet en wie hij is. Deze waardigheid is een constante die er altijd al was, onlosmakelijk verbonden aan zijn menselijke aard, omdat het van Allah afkomstig is.
Van je partner blijf je gewoon af, van je kinderen blijf je gewoon af, en als je dat niet doet dan heeft dat consequenties. Dat is dankzij de inzet van activisten een harde rode lijn geworden in onze hedendaagse cultuur, en dat is wat mij betreft maar goed ook. Met psychisch geweld ligt dat veel moeilijker.
Het ene moment liep ik rond op het schoolplein en probeerde ik de drie jongens van repliek te dienen, het andere moment voelde ik mezelf wankelen en gebeurde er iets in mijn hoofd. Iets schijnbaar fysieks, een smaak vanuit het binnenste van mijn hoofd, een zwart gat net voorbij mijn oor en iets boven mijn nek.
Ben jij al Vriend van Wij Blijven Hier!?
Volg ons op social media