“Wij onderwijzen het leven, meneer!” – een gedicht van Rafeef Ziadah

Rafeef Ziadah schreef onderstaand gedicht naar aanleiding van een eerdere aanval op Gaza. Tijdens een interview realiseerde zij zich dat de Zionistische propaganda ertoe leidde dat journalisten haar ontmenselijkende vragen stelden, zoals: waarom leren Palestijnen hun kinderen alleen maar “de dood?” Een soortgelijk argument horen we nog steeds als slecht geïnformeerde lezers de Israëlische talking points napapegaaien: “Oh als de Palestijnen hun kinderen toch meer liefhadden dan de dood of dan dat zij de Israëli’s haten!” Rafeef geeft hierop het perfecte antwoord, in een bijtende vorm van poëtisch proza.

We onderwijzen het leven, meneer!

Vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij.

Vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij die in soundbites en in een maximaal aantal woorden moest passen.
Vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij die in soundbites en in een maximaal aantal woorden moest passen voldoende gevuld met statistieken om een afgewogen antwoord te weerleggen.
En ik perfectioneerde mijn Engels en ik leerde mijn VN-resoluties.
Toch vroeg hij me, Mw. Ziadah, denkt u niet dat alles opgelost zou zijn als jullie gewoon je kinderen niet zoveel haat zouden onderwijzen?
Overpeinzing.
Ik zoek binnen in mezelf kracht om geduldig te zijn maar geduld bevindt zich niet op het puntje van mijn tong terwijl de bommen over Gaza vallen.
Geduld is mij zojuist ontschoten.
Overpeinzing. Glimlach.
Rafeef, denk eraan om te glimlachen.
Overpeinzing.
We onderwijzen het leven, meneer!
Wij Palestijnen onderwijzen het leven nadat ze de laatste hemel hebben bezet.
We onderwijzen het leven nadat ze hun nederzettingen en apartheidsmuren hebben gebouwd, na de laatste hemelen.
We onderwijzen het leven, meneer!

Maar vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij die in soundbites en in een maximaal aantal woorden moest passen.
En geef ons een verhaal, een menselijk verhaal.
Ziet u, dit is geen politiek.
We willen de mensen slechts over u en uw volk vertellen dus geef ons een menselijk verhaal.
Praat niet over dat woord “apartheid” en “bezetting.”
Dit is geen politiek.
U moet mij helpen om als journalist u te helpen om uw verhaal te vertellen wat geen politiek verhaal is.
Vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij.
Wat vindt u ervan als u ons een verhaal geeft over een vrouw in Gaza die medicijnen nodig heeft?
En u dan?
Heeft u genoeg botgebroken ledematen om de zon te bedekken?
Overhandig uw doden en geef me een lijst met hun namen in maximaal duizend en tweehonderd woorden.

Vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij die in soundbites en in een maximaal aantal woorden moest passen en die mensen moest beroeren die gedesensibiliseerd zijn voor terroristenbloed.
Maar het speet hen.
Zij voelden spijt voor het vee over Gaza.
Dus gaf ik ze de VN-resoluties en statistieken en we veroordelen en betreuren en verwerpen.
En deze twee zijn geen gelijke partijen: de bezetter en de bezette.
En honderd doden, tweehonderd doden en duizend doden.
En daartussen, oorlogsmisdaad en slachting, uitte ik woorden en een glimlach “niet exotisch”; glimlach, “geen terrorist.”
En ik verhaal, ik verhaal over honderd doden, tweehonderd doden, duizend doden.
Is daar iemand?
Luistert er iemand?
Ik zou willen dat ik hun lichamen kon toedekken.
Ik zou willen dat ik gewoon blootsvoets in elk vluchtelingenkamp kon rennen en elk kind kon vasthouden, hun oren kon bedekken zodat ze niet de rest van hun leven het geluid van bommen hoeven te horen zoals ik dat hoor.
Vandaag was mijn lichaam een televisuele slachtpartij
En ik zeg jullie maar gewoon dat jullie VN-resoluties er nooit iets aan hebben gedaan.
En geen soundbite, geen soundbite die ik verzin, ongeacht hoe goed mijn Engels wordt, geen soundbite, geen soundbite, geen soundbite, geen soundbite zal ze weer tot leven brengen.
Geen soundbite zal dit goed maken.
We onderwijzen het leven, meneer!
We onderwijzen het leven, meneer!
Wij Palestijnen worden elke ochtend wakker om de rest van de wereld het leven te onderwijzen, meneer!

Vertaling vanuit het Engels door Noureddinus.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!